(...)

Biz bu ayak oyunlarına gelecek bir toplum muyuz? Elbette ki öyleyiz! Bizi korkularımızdan tutarak kolaylıkla yönetebilirsiniz. Recmedilecek birini bulursak din ü vatan aşkıyla infaza katılırız. Bu esnada kötüler ise en büyük desteği, gösterilene, söylenene hemen inanan kalabalıkları kendi safında görmekten alır.

Öyle zora getirildik ki, hani halimize merhamet edip, lütfen ve keremen hükümet kuracak olsalar, ‘Sırası mıydı; daha acımız bile soğumadı' diyecek derecede öfkeliyiz. Maksat da oydu zaten faslını tartışmıyorum, kötülüğün bu kadar kolay ‘zafer' kazanabilmiş olması canımı acıtıyor. Değerler sistemimiz alt üst, paramparça. Burnumuza geçirilen terör halkasını her çekiştirdiklerinde, başka hiçbir şey düşünmeyecek kadar canımız yanıyor geride kalan herşeyi unutup değersizleştiriyoruz.

Unutma ey halkım, lütfen hatırlamaya çalış; eğer vaktiyle birilerine istedikleri 400'ü vermiş olsaydın, bugün çok başka bir gündemimiz olacaktı. O gün çoğumuz saçmaladık ve cezasını evlatlarımıza ağlayarak ödüyoruz. Kurgu bu kadar basit.

Kokulu karanfil neyimize bizim, demek yok; bu zevki tattırmayacağız onlara. İnadına râyhalı, inadına pembe-beyaz...