Türkiye’nin yangın yerine döndüğünü söyleyip karamsar bir tablo çiziyorlar.

Aralarında şöyle bir diyalog geçiyor:

- Size parti kurun filan diyen yok ama ülke ateş çemberinde. Lütfen bir şeyler yapın!

- Arkadaşlara söylüyorum ama beni dinlemiyorlar.

- Toplumun size verdiği bir kredi var. Size saldıracaklar diye susmayın. Tarihe karşı sorumlusunuz. Böyle giderse 6 ay sonra bu masada oturabileceğinizden emin misiniz? 10 yıl sonra bugünlerden bahsedilirken ne deneceğini düşünün. Siz sustukça ‘arkadaşlarım’ dediğiniz insanlar bir kenara atılıyor, görmüyor musunuz?

- Kim mesela?

- Ali Babacan.

- Öyle mi görünüyor?

- Tabii ki efendim. Başbakan’ın yanında Londra’da yatırımcılarla birlikteyken, burada İş Bankası’na el konulmasından bahsediliyor.

Gül, belki de ilk kez bu kadar ağır bir şekilde yüzüne söylenen sözleri sabırla dinliyor ve tek tek not alıyor. Sonrasında “Arkadaşlarla görüşeceğim” diyor ve daha fazla inisiyatif alacağı intibaını veriyor.

Acaba o günden sonra Gül ile Arınç görüşmüş müdür?

O görüşmede Gül 3 önemli mesaj veriyor. Çözüm sürecinde yeniden masaya dönülmesi gerektiğini söylüyor. Akademisyen bildirisinin içeriğine katılmasa da yapılanları hoş görmüyor. “Bildiriden dolayı ilk işten atılan, sizin adınızı taşıyan üniversitenin öğretim üyesi” denilince Gül’ün tepkisi, “Öyle mi? Haberim yoktu” oluyor. Abdullah Gül daha önce ‘Türk tipi başkanlık’ modeline karşı olduğunu söylemişti. O gün de “Başkanlık sistemi olmaz, Türkiye’ye uygun değil” diyor.”