Yeryüzünün üstüne serilmiş koyu lacivert bir örtü.

Salı'yı Çarşamba'ya bağlayan bir gece.

Sabahın aydınlığı yırtıncaya kadar, ortamın hâkimi lacivert gökyüzü.

Uçsuz bucaksız lacivert deryanın ortasında ise bembeyaz bir düğme..

Üzerinde hiç deliği bulunmayan bir düğme.

Hayallerinizi ilikleyebileceğiniz, düşlerinizi salıvereceğiniz bir düğme.

Dününüzü saklayabileceğiniz, yarınlarınızı gün yüzüne çıkarabileceğiniz bir düğme...

Sâhi, 

henüz 3 aylık Mahir yavrumuzun Ege'nin karanlık sularına gömüldüğü gece de gökyüzü böyle alabildiğine lacivert miydi?

Peki, 

ya yeni yeni konuşmaya başlamış henüz 3'ündeki İbrahim, annesine babasına son kez seslenebilmiş midir Ege'nin atlas sularına düşmüşken...?

Peki, 

ya 6'sındaki Mustafa ile 8'indeki ablası Gülsüm yine el ele tutabilmişler midir Ege'nin sularında son nefeslerini verirken?

Peki, 

ya henüz 12'sindeki Mustafa Said gökyüzündeki incecik hilâli fark etmiş midir?

Peki; 

ya 40'ındaki Meltem Ablamız, Mustafa Said'ini düşünmüş müdür gece karanlığında düştüğü sularda?

Peki, 

ya damadına ve kızına, kendi hastalıklarına ve zor yürümesine rağmen; "gidelim, durmayalım buralarda" diyen 58'indeki Kevser annem görmüş müdür atlas mavisi gökyüzündeki yıldızların kendisine göz kırptığını?

Fark edebilmişler midir acaba kendilerine açılan Cennet kapılarının düğmesinin, gökyüzünde yeni beliren hilâl olduğunu?

Yanıyor yürekler her yitip giden can'la birlikte.

Şimdi gökyüzünde gördüğüm kocaman bembeyaz düğmeyle ilikleyebilseydim kötülükleri karanlık ve kin dolu inlerine...

ve günün aydınlığı gülümseyinceye kadar saklayabilseydim masumları bağrımda.

Bugün gökyüzünde dolunayın son devresi...

Hiç bulut yok.

Kopkoyu bir mavilik..uçsuz bucaksız sanki.

Son 5 yıldır hep böyle sanki..tek renk ve karanlık.

Ümitle beklemekte yürekler karanlığı boğacak güneşi ve ışığı.

Yürekte derman tükenmekte...