Her vedadan sonra üzerine çöken o ağır yalnızlık duygusu. Kelepçelenip jandarma arabasında bir bölüme kitlenerek itiraz etmeye hakkı olmayan, sadece talimatları yerine getiren cansız bir varlık, bir eşya gibi mahkemeye taşınmak. Sevdiklerini gördükten sonra kırık dökük, bezgin koğuşa dönmek. Bazı utanmaz gazetecilerin, terörist ya da darbeci ithamlarına maruz kalmak. Açık oturumlar da "kadrolu" elemanların tartışmalarını izlemek. Suskun ve korkan bir topluma dönüştüğümüzü fark etmek. Bütün bunlar insanın moralini bozuyor; umudunu kırıyor.

Hayatım boyunca darbe ve askeri vesayetle mücadele eden benim gibi biri, TCK 309'dan, bilerek isteyerek, cebir ve şiddet kullanarak anayasal düzeni değiştirmek ve cemaat diktatörlüğü kurmakla suçlanıyor. Benim, laik demokratik cumhuriyeti yıkmak ve yerine molla rejimi kurmak gibi bir amacım olabilir mi? Her duruşmada bunu izah ediyoruz ama nafile...