Atıf Egemen Ağabeyimiz, ince, nezih ve Sahabe hayatı gibi bir hayat  yaşayan  güzel bir insandı. Denizli Hapsine girdiği zaman daha ilk günlerde “Biz burada dokuz ay on gün kalacağız, sonra bir bebeğin ana karnından günahsız olarak doğduğu gibi günahlarımızdan arınmış olarak çıkacağız” diye bir müjde vermişti. Gerçekten öyle olmuştur. Allah kalblerine ilham ederse, bildirebilirler. Fakat böyle şeyler izin verilmeden söylenmez. Çünkü “Lâ yâlemü’l-ğaybe illallah” Yani “Âllah’tan başka kimse gaybı bilmez”  diye bir yasak vardır. Söylemeye izinli olanların bir kısmı söylese de, bir kısmı Muhyiddin İbn-i Arabî’nin yaptığı gibi, remizli ve rumuzlu ifadelerle ancak ifade edebilmiştir. Hep o yasağa saygılı kalmışlar, bu yasağın edebine karşı saygısızlık yapmamışlardır.

Âhir zamanda Müslümanların sıkıntılarını hafifletmek hatta gidermek için müjdeler nev’inden güzel rüyaları da Cenab-ı Hak ihsan etmektedir. Bunlara mübeşşirat denilir.

Hapishanelerden bilhassa onların yakınlarından bizlere kadar ulaşan rüyalar mevcuttur. Bazılarını aktarmak istiyorum:

“Eşim bana, ‘Biz ne zaman çıkacağımızı biliyoruz. Bu bize, müjdelendi. Ama (Gaybı Allah’tan başka kimse bilmez) yasağına karşı, edebimizden dolayı, biz bunu buradaki arkadaşlarla bile aramızda konuşmak istemiyoruz. Ayrıca biz burada Cennette gibiyiz; dışarı çıkma arzusu da edeben bize uygun düşmüyor.’ dedi. 

Bir seferinde eşimin annesiyle ziyarete gitmiştik. Eşime ‘Oğlum her halde önümüzdeki yazı da burada geçireceksiniz!.’ diye bir söz söyleyince ‘Hayır anne inşallah önce çıkacağız!.’ dedi ve ‘Cennette yaşamayı hayal ettiğim bazı şeyleri burada yaşıyoruz zaten!’ diyerek büyük bir moral verdi. Böylece hasret çekişimizi unutuyoruz.”