Uzun zaman kabir gibi bir göz odada yaşamayı göze alan… 

Olurmuş ehl-i irfan… 

Dili de kalbi gibi bir irfan pınarı…

Ulu bir göze…

Bunu gördüm!..  

Gösterene  bir şükür.  

Değil mi Rabbimin bir ismi ŞEKÛR…

Tahtını tâcını bırakıp sokaklara düşen İbrahim Edhem Hazretleri misali, bütün şirketlerini ve mevâl ve emlâkini kıyımcılarının talanına terk edip, kabir gibi bir göz odaya kendini hapseden bir mübareğin dilinden dökülenleri parça parça sizlere arz etmek istiyorum. 

O diyor ki: 

Rıza için koşana  / Şevk ile çoşana / Zaman, mekân hiçtir. / Yaşamaz ki boşuna… 

İlâ-i kelimetullah gayesi / Kulluktur tek pâyesi. Gayrisi mâlâyânî / Acz u şevk sermâyesi…

Yolda olmak… Batıp gideni sevmemek… Hep ebed peşinde ötelere seyahat.

“Attan inmeyesüz!” nidasına itaat… “Kul: sîrû fi’l-arz”  yani “Dünyayı gezin, dolaşın’ de!”  (En’am 6/11)  

Güneşin doğup battığı her yere emaneti götürmek… 

Bekleyen gözleri bekletmemek… 

Mazhar olunan lütuflara, ayna olup da âlemin temaşasına vesile olmak…

Doğduk güneş gibi / Batmak mukadder

Isıt, ısıt, güneş gibi / Ömür olmasın heder

Geçer rüzgar gibi / Bırakmaz dalda yaprak

Sen ol tam bir ırgat / İmtihandır yaşamak…

Eskiden cemaat enaniyeti mi ne, öyle bir şey vardı… 

Şimdi bu enaniyet, mağduriyet enaniyetine dönmesin sakın… 

Halbuki, Sahabe Efendilerimiz işkenceden kalan sırtındaki yumruk sığacak yaraları, saklamıştı, Rabbi için… 

“Ey Rabbim, bu Senin için!” diye… Dinini menfaati için kullanmak gibi mağduriyetini rüchâniyete vesile yapmak mı? Aman Allah’ım! Sen inâyet etmezsen, bâdi hevâ olacak bu muhteşem vâridat!... Ne olur Rabbim mağduriyetlerimizi, ihlâsla mayala da, Rızana muvaffak eyle!... 

(Senâî Mazlum)