Gezi’den sonra Gülen Hareketi’ne karşı tasfiyeye giren Erdoğan ve Ergenekon’un böyle bir girişime birden fazla nedenden ihtiyacı vardı:

7 Haziran’dan itibaren demokrasi zaten kuşa çevrilmişti. Bombalar, siyasi parti binalarını yakmalar, HDP’lileri tutuklayıp gözaltına almalar, gelmekte olanın göstergesiydi.

HDP’nin tamamen dışlandığı bu mitingde, Kürtlere yönelik baskı rejimi için geniş kitlenin onayı alındı. Görünür düşman belki F..Ö idi ama adı konulmamış düşman Kürt Siyasi Hareketi idi.

Gezi’den itibaren tanıklık ettiğimiz bir devlet vahşeti, gaddarlığı vardı. Gencecik çocuklar, hatta çocuklar polis kurşununa hedef olarak canını kaybetti, gözünü kaybetti ama Mısır’daki Esma’ya ağlayanlar, onların analarını meydanlarda yuhalatmayı seçti.

Gezi olaylarının simgesi haline gelmiş Ayşe Deniz Karacaali dün Rakka’da IŞİD’e karşı savaşırken hayatını kaybetti. Gezi olayları sırasında 20 yaşında olan genç kıza 100 yılı aşkın hapis cezası isteniyordu. Deniz de kendisini dağlara attı. Demokratik bir hukuk devletinde yaşasaydı, belki bu yolu seçmeyecekti ama devletin gaddar tutumu karşısında fazla seçeneği kalmamıştı.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Gezi nefreti hala sürüyor. Belki de kendisine direnip başarılı olan tek geniş kapsamlı sivil direniş olduğu içindir bu büyük öfke.

Ancak üzerinde anlaşmamız gereken konu, üslup ve yöntemde Erdoğan etkili olabilir ama bugün yaşananlar, Meclis’teki üç parti yönetiminin devletle yaptığı iş birliği sonucu gerçekleşmektedir.

CHP’nin muhalefetinin ‘çakma’lığını anlamak için Ergenekon sürecindeki etkin muhalefetleri ile bugünkü muhalefet yöntemlerine bakmanız yeterli.

Bu tablodan demokrasi ve hukuk devleti çıkarmak mümkün değil, çünkü büyük bir ekonomik kriz yaşanmasa, geniş çoğunluğun gidişattan şikayeti yok. Medyası yazmadığı, söylemediği için yok belki ama daha çok duymak istemediği için de yok.

Çantanın sahtesi gibi, hukukun ve demokrasinin sahtesiyle de idare etmeye alışan bir toplumun nasıl bir geleceği olacağı ise herkesin malumu. (Kaynak: Artıgerçek)