Bir toplum mozaiğinde faydalı bir çiçek açmak ve yepyeni bir zenginlik ortaya koymak için, o toplumun dilini ve kültürünü iyi öğrenmek gerekiyor.

         Bunun için bazı arkadaşlarımız yaşlılar evine gidiyor, onlarla gönüllü olarak ilgileniyordu. Okul müdürlüğünden emekli bir hanımefendi ile konuşmak için yanına gidip geliyorlar. Sonra, “Haydi dondurma yemeye gidelim” diyorlar. “Param yok” diyor. “Olsun, problem değil… Bize  evimize buyurun” diyorlar. “O zaman beni buraya geri getirin ve odama kadar eşlik edin” diyor.

         Dediğini yapıyorlar. Ayrılırken hanımefendi, “Bu akşam tam saat dokuzda, beni telefonla arayın; size bir şey söyleyeceğim” diyor. “Şimdi söyleseniz olmaz mı?” diyorlar.  “Yok, tam o zaman söyleyeceğim!” diyor.

         Akşam arıyorlar. Çok seviniyor, teşekkürler ediyor. Bir oğlu varmış, ama hiç aramıyormuş. Telefon çalmasına bile hasretmiş. Sırf bu ihtiyacının giderilmesi için saat dokuzda aramalarını istemiş.

         Bu yaşlılar evinde belki saatte bir de köpek sevme seremonisi varmış. Eğitimli bir köpek gelip teker teker onlara uğruyormuş, onlarda onu seviyorlarmış.

         Bu gönüllü çalışan arkadaşlarla, birkaç sene Cuma namazlarından sonra ikişer, üçer saat Hastalar Risalesi, İhtiyarlar Risalesi ve Haşir Risalesi üzerinde çalıştık. Bir gençlik aşısı gibi hayatın mânası, hastalıkların hikmetleri ve ebedi saadet merkezi âhiretin aklen isbatı ve kalblerin tatmin olması üzerinde müzakerelerde bulunduk. Gerçekten çok faydalı işler yaptılar. Onun için kendilerine maaşlı memurlar olarak, bu hizmeti  yapmalarını resmen teklif ettiler. Çok hayırlı hizmetler yapmaya devam ediyorlar.

         Gerçekten bizleri kabul eden; iş ve aş imkanları tanıyan bu ülkelerin insanlarına karşı bizim de bir borcumuz var: Kanunlara uymak, değerlerine saygı duymak, devletlere yük olmamak, bilakis yük almak, üretici olmak ve eğitimli nesiller yetiştirmek. Yani  “Ne iyi oldu, bu insanlar ülkemize geldiler dedirtebilmek.

         Ne kadar problem varsa, hiç olmazsa elimizden geldiği kadar çözmeye çalışalım…

         Bazen uyuşturucuya bulaşmış ve daha 19-20 yaşlarında iken iki büklüm ihtiyarlar gibi perişan gençleri görünce üzülmemek, hatta ağlamamak mümkün değil…

         Cenab-ı Hak Tîn Suresinde, incire, zeytine, Tûr-î Sîna’ya ve Belde-i Emin Mekke’ye yemin ettikten sonra, “Muhakkak ki, Biz insanı Ahsen-i Takvim’de en güzel kıvamda, en mükemmel biçimde yarattık” buyuruyor. Yani ne var ise âlemde Âdem’dedir Âdem’de. Yani 18 veya 28 bin âlemde ne varsa, hepsi de Hz. Âdem’in evladı olan insanda bulunmakta. Her insan potansiyel olarak bir kainat değeri halindedir. İnsan nüsha-i kainat minyatür bir kainattır.

         Bu kadar değerli olan bu insanlar niçin uyuşturucunun esir olsun?

         Allah ve âhiret inancının zayıflığından veya yokluğundan dolayı, niçin şu dünya hayatı onlar için zehir zemberek olsun. Niçin insanlık inkâr ateşinin kalbleri ve vicdanları cayır cayır yakarak mahvettiği bir Cehenneme mahkum olsun? Bizler bu hususta dini din için seven herkesle diyalog kurup inkârın ulûhiyete karşı çareler bulmaya çalışmak zorundayız.

         Eğer tahkîkî bir iman olmazsa, bilhassa düşünen beyinler için, gözleri dünya nimetlerinin hazifiri, yeşillikleri, güzellikleri içinde yüzerken, kalbleri ve vicdanları da Cehennem ateşi içinde kavrulup duracaklardır. Onun için bu insanlığın elinden tutmak, bizim boynumuzun bir nevi borcudur.

Öbür taraftan, hiçbir zaman için bu topluma yük olmamak, bilakis yük almak vazifemiz olmalıdır. Çalışmadan, oturarak halkın vergilerini yemek gibi, bize yakışmayan itibarsızlıklardan uzak durmamız da gerekir.