Abdülhamit Bilici, ardından Erdoğan’ın ulusötesi baskılarına kendi yaşadıklarından örnekler verdi: “Bu fırsatlardan biri de Dayton (Ohio) Dünya İşleri Konseyi tarafından düzenlenen bir etkinlikti. Etkinliğe katılmadan birkaç gün önce, organizatörlerin Amerika’da yaşayan bir Erdoğan fanatiği tarafından etkinliği iptal etmeleri için tehdit edildiğini öğrendim. Ev sahiplerim etkinliği iptal etmeyecek kadar cesur davrandılar ancak ben Dayton’da polis koruması altında farklı etkinlikler arasında seyahat etmek zorunda kaldım. Ve bunlar Amerikan topraklarında oluyor. Emin olduğum şey Dayton’daki durumumun benzersiz ve en kötüsü olmadığıdır. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın uzun kolu yurtdışında on binlerce Türk vatandaşına ulaşırken, Türkiye özellikle 2016’daki darbe girişiminden bu yana, korumalarının başkent Washington’da protestoculara saldırması ve bunun yanına kar kalması da dahil olmak üzere, derinleşen bir insan hakları krizi yaşıyor.”

ABD Dışişleri Bakanlığı’nın İnsan Hakları Raporu’nda, Türk hükümetinin son 8 yılda 100’den fazla Türk vatandaşını zorla Türkiye’ye nakletmek ve onlara işkence etmek için diğer otoriter devletlerle giderek daha fazla koordinasyon kurduğunu belirttiğini hatırlatan Bilici, şu sözlerle devam etti: Türkiye’nin kampanyası liberal, solcu, Kürt kökenli tüm muhalifleri ve özellikle Hizmet/Gülen hareketine bağlı kişileri hedef almıştır. Bu hareket, Türk din adamı Fethullah Gülen’den ilham alan ve dünya çapında dinler arası diyalog ve eğitimi teşvik etmeye odaklanan, dünya çapında saygın bir inanç temelli sivil toplumdur. Ancak ne yazık ki hükümet bu hareketi terörist bir grup olarak etiketledi ve bu zulmün ana kurbanı haline getirdi. Türk istihbaratı Kenya’da öğretmenlik yapan Selahattin Gülen’i ve Kırgızistan’da öğretmenlik yapan Orhan İnandı’yı kaçırdı. Kaçırıldılar ve hapishanede işkenceyle karşılaştılar. Ve Sayın İnandı’nın kırık kollu fotoğraflarını Türk medyasında yayınladılar, utanmadan bunu dünyaya gösterdiler. En son Tacikistan’da iş insanı Koray Vural’ı kaçırdılar. Türkiye ayrıca 150’den fazla ülkede modern eğitim veren birçok başarılı okulu kapatmak için diğer ülkelere baskı yapıyor ve bazen rüşvet veriyor.”

Freedom House’un, 2014-2023 yılları arasında, aralarında Türkiye’nin de bulunduğu 26 hükümet tarafından gazetecilere yönelik 112 ulus ötesi fiziksel baskı vakası kaydettiğini anımsatan Abdülhamit Bilici, “Türkiye’nin gazetecileri hapse atma konusunda dünya şampiyonları arasında yer aldığını biliyoruz, ancak Erdoğan hükümeti sürgündeki gazetecileri sindirmek için de bir operasyon başlattı” dedi.

Bilici, ardından gazetecilere yönelik baskılardan şu örnekleri anlattı: “Erdoğan ailesi tarafından işletilen ve yönetilen Sabah Gazetesi’nin sürgündeki gazetecileri takip etmek için özel muhabirleri bile var ve Türk casusluk teşkilatının desteğini alıyorlar. Son olarak İsveç’te sürgünde yaşayan ve Erdoğan’ın İsveç’in NATO üyeliğini kabul etmek için sınır dışı etmesini istediği Bülent Keneş’i hedef aldılar. Avrupa başkentlerinde hedef alınan diğer gazeteciler Cevheri Güven, Abdullah Bozkurt, Amerika’da yaşayan Ekrem Dumanlı takip edilerek fotoğrafları çekildi ve kişisel, özel adreslerinin fotoğraflarını ifşa ettiler. Ahmet Dönmez İsveç’te yine saldırıya uğradı, Erk Acarer Almanya’da saldırıya uğradı, Adem Yavuz Arslan DC’de haber yaparken, gazetecilik görevini yaparken saldırıya uğradı. Bir başka sürgün gazeteci Levent Kenez de İsveç’te saldırıya uğradı. Şu anda ben de dahil olmak üzere sürgündeki gazetecilerin çoğunun fotoğrafları Türkiye İçişleri Bakanlığı’nın ‘terörden arananlar listesi’nde yer alıyor. İdeolojik olarak iki farklı gazetenin genel yayın yönetmeni olmamıza rağmen, ben ve şu anda Almanya’da sürgünde olan Can Dündar bu listede yan yana duruyoruz ve Erdoğan hükümeti tarafından başımıza ödül konuldu.”