Allah’ın gösterdiği yol bu. Kur’an-ı Mu’ciz-ül Beyan’ın bu dirilten nefesi dışındaki her şey, aldatan bir hevesten ibarettir.

Gerçek manada inanan, Allah’a dayanıp güvenen insan, yürür hak bilip iman ettiği, sorumluluğunu vicdanında duyduğu yolda. Sebeplerde kusur yapmadan, neticeyi Hakimi mutlak Allah’tan bekler, nefsinin arzu ve isteklerinden uzak durmaya gayret eder ve Allah’ın Rızasını kazanmaya çalışır.

Kur’an ruhuyla dirilen mü’min, inandığı, gönül verdiği davası istikametinde duruşunu, tavrını değiştirmeden yerinde sebat edip durmalı, başkalarına güç ve ümit kaynağı olmalıdır. Böylesine davasına gönül vermiş, ye’s’ten uzak adanmış ve hasbi ruhlar karşısında, küfür ve nifak bozguna uğramış, musibetler rahmete inkılap etmiştir.

Bugün dünyanın bazı yerlerinde nifak ve ihanet şebekeleri, inananların yollarını daraltabilirler, işlerini zorlaştırabilirler. Ne var ki, imanlı, azimli, kararlı ümit kahramanları, bir gün ellerinden her şeylerinin alınacağını, yuvalarının ve yollarının tahrip edileceğini bilerek bu yola çıkmışlardı. Çünkü; Rehberleri, insanlığın iftihar tablosu, kainatın yaratılış vesilesi Hz. Muhammed’in (sav) ve Ashab-ı Resulüllah’ın başlarına gelenleri bilerek inanmış, bu davanın varisleri olduklarını da imanlarıyla ilan etmişlerdir.

Kalp kafa, ruh beden, dünya ahiret bütünlüğü içinde yaşayan, özü sözü müstakim bu insanları, inandıkları değerlerden asırlar var ki vazgeçirmeye kimsenin gücü yetmemiş ve yetmeyecektir de. Çünkü, temsil ettikleri davanın sahibi Allah’tır. Onun için, bu yolda dostlar bile düşman olsa, onlar sarsılmadan hep yerinde duracak, hedeflerine yürüyeceklerdir. Nedir hedefleri? İnsanlara yaratılış gayelerini anlatmak, dünya mutluluğunu, ahiret saadetini anlatmak, bu yolla Rabb-ül Alemin olan Allah’ın Rızasını kazanmaktır.

Nebiler Sultanı Efendimiz(sav) “Kullarına Allah’ı sevdirin ki, Allah da sizi sevsin.(sizden hoşnut ve razı olsun)" buyurmaktadır.

Gönül insanları Allah’tan başka kimseden Korkmazlar... Telaşa paniğe kapılmazlar... Kimseye zulmetmezler... Mahlukata, hatta nebatata bile şefkatle muamelede bulunurlar. Kendilerine yapılan zulümler, işkenceler karşısında, “Bu dünya darılma değil, (hak yolunda) dayanma dünyasıdır” derler, sabreder, dişini sıkar, alternatif çıkış yolları ararlar, strateji üretir, teklifler sunarlar.

Onlar, kinden, gayzdan, kıskançlıktan, tenkitten, gıybetten, nefret ederler. Ateşin yağı erittiği gibi, bunların da sevapları erittiğini bilirler. Değmez dünya için ahireti mahvetmeye derler, kötülük yapanlara bile güçleri yettiği ölçüde iyilik yapmayı, afetmeyi tercih ederler.

Abdullah b. Mes’ud (ra) Peygamber Efendimizin (sav) şöyle buyurduğunu rivayet ediyor: “Dünya ile benim ne alakam var. Ben dünyada, bir ağaç altında gölgelenip de bırakıp giden bir yolcu gibiyim.”

Allah iman nasip etsin. Hepimiz bu dünya ağacının altında dinlenen yolcularız. Muhtemelen yarın veya bugün kapımız çalınabilir. Ölümle sona erecek dünyadan dolayı ahiretimizi kaybetmeyelim. Fırsatları en iyi şekilde değerlendirip Rabbimizin huzurunda mahcup olacak, Efendimizi (sav) mahcup edecek duruma düşmeyelim. Vahdeti ruhiye, kardeşlik, şefkat ve merhametle, kavli leyyinle, küfür ve dalalet yangınında perişan neslimizin imdadına yetişelim.