Eminönü’ndeki Yeni Cami her zamanki kalabalık günlerinden birini yaşıyordu. Öğle namazına cemaate yetişememiştim. Namaz kılmak için caminin ön sağ taraf köşesini geçtim ki camiyi ziyarete gelenler namazımın huşu'una mâni olmasınlar. Gerçi pek huşu içinde namaz kıldığım söylenemez de olduğu kadarıyla Allah kabul etsin.

Sünneti kıldıktan sonra fark ettim ki sağ tarafımda, her halinden farklı biri olduğu fark edilen bir delikanlı ellerini açmış, öne doğru hafif hafif ırgalanarak dua ediyor. Ben farzı kıldıktan sonra delikanlının için için ağladığının alameti, hafif hafif burun çekme seslerini duymaya başladım.

Son sünneti de kıldıktan sonra tesbihatımı yapıp bu delikanlıyla tanışmak istiyordum. Ben tesbihatımı yaptım ama delikanlı hâlâ gözyaşları içinde ırgalanarak duaya devam ediyordu. Ben de delikanlının hemen gerisine geçip duasını bitirmesini bekledim. Hayli zaman sonra ellerini yüzüne sürüp bir müddet daha öylece kala kaldı. Camiden çıkmak için kalktığında bende kalmış tanışmak istiyordum. Başımla selamladıktan sonra “Allah kabul etsin” dedim.

Daha fazla konuşmamak için hemen konuyu değiştirip. “Abi burada Şark Han diye bir yer varmış biliyor musunuz?” diye karşı soru sordu. Bildiğimi söyledim, beraber gitmeyi teklif ettim.

Sustu. Tüccara benzer hiçbir hali yoktu. Konuşmak istemiyordu ama mevzuya girmişti bir defa. Benim de ısrarlı sorularım karşısında çaresiz gıdım gıdım dertlerini açmaya başlamıştı.

Konuşmak istemiyordu ama derdini anlatmayan derman bulamaz diye ısrar ettim. Verdiği cevap sarsıcıydı:

Bu sözlerden sonra mevzuyu anlamıştım. “Yoksa sen de Hizmet Hareketinden misin?” diye sordum.  

Delikanlı duygu ve düşüncelerine muhalif olmadığımı anlayınca biraz rahatladı. Yüzündeki endişenin yerini güven ve itimat gamzeden bir hal almıştı. Delikanlıyı şark hanın Mercan tarafında bir bankanın önünde belediyenin koyduğu iki tane banktan birine oturtup ayrıntılı dinlemeye karar verdim.

Bir müddet sustuktan sonra devam etti.

Babam:

 

Babam haklıydı. Geldik. Hayatta kalmak için yemek, yemek için kazanç, kazanç için de çalışmak gerekti. Bu çaresizlik içinde ne yapar, ne ederiz derken daha evvel bu işleri yapmış bir komşum dedi “Şark Han'da Uzakdoğu'dan gelen çok güzel ürünler var git al gel pazarlarda sat. Ekmeğini çıkarırsın”

Ben de geldim işte.

Bu işler bu delikanlının yapacağı işler değildi ama bir şeyler yapmak lazımdı tabi. Biraz el becerisi olduğunu söyledi.

Planımda Beyazıt’a gitmek vardı onu erteleyip bu delikanlıyla ilgilenmeye karar verdim. Girdik içeri. Üzerine bir harf veya iki harf yazılacak kadar sedef takılar aldık delikanlıya. Yüzük, kolye, küpe, bileklik gibi. Sonra geçtik Perşembe pazarına.

Perşembe pazarına geçerken delikanlının parasının bittiğini biliyordum. Girdik çok kibar ve kullanışlı bir tane “Dramel kalem” aldık. Parasını ben verdiğimde itiraz etti.

Vitrinde teşhir ürünlerinden birini kullanmayı hemen orada gösterdim.

“Tutar bu iş” dediğinde yüzünde öyle bir tatlı tebessüm vardı ki. “Ha şöyle” deyip o sevincine ortak olarak kendimi tutamayıp sarıldım delikanlıya. Öyle mutlu görünüyordu ki, ışıl ışıldı gözleri. Koluna girip yürüdük baba oğul gibi Karaköy köprüsünün üzerinden Eminönü iskelesine kadar.

Bak sana son bir şey söyleyeceğim itiraz etmeyeceksin

Israrımla kabul ettirdim. Tabi yine dua karşılığı diyerek. Zira bulmuştum hazineyi zayi eder miydim? Üsküdar vapuruna bindirip gönderdim Hamza’yı mahallesine. Vapur hareket ettiğinde iskelesinden bana el sallarken gözyaşlarıma hâkim olamadım. Allah’ım sana havale ediyoruz bunlara sebep olan zalimleri deyip,  “Hasbunallahû ve niğmel vekil, niğmel Mevla ve niğmen nasir” çekerek evin yolunu tuttum.

Ercümend Perver / Samanyolu Haber