Bu sürece iyi tarafından bakabileceğim tek açı bu başlıktır diyebilirim. Üç günlük nezaret sürecinde zamanın, namazın, güneşin değerini anladım. Saat olmadığı için zaman kavramından uzak yaşıyorduk. Her gün zırt pırt baktığımız saat meğer ne değerli, ne kıymetliymiş.

Zamansızlık, dipsiz bir kuyu gibiymiş, boşlukmuş adeta. Polislerden öğrenebildiğimiz saate göre namazlarımızı kılıyorduk. Ve namazın günümüzü beşe bölüp, hayatımızı da düzene soktuğunu ilk defa orada anladım. Dışarıda özgürken yüzüne bakmadığım lezzetlerden altı ay uzak kalınca, onları bile özler oldum. Hapis hayatımda bir lahmacuna sanırım üç gün nöbetçilik yapabilirdim, o kadar değerliydi yani. Anlayın işte...

Silivri yolunda perişan olan ailemin değerini anladım. İşlerden dolayı vakit bulamadığım çocuğumla daha fazla vakit geçirmem gerektiğini anladım. Yarım kalan işlerini, toplantılarını bir şekilde tamamlayabiliyor insan da ailesiyle, çocuğuyla geçiremediği zamanları geri alıp telafisini yapamıyor maalesef... Her gün arayıp soran dostlarım, arkadaşlarım dediklerimin yalnızca menfaat ilişkisi olduğunu ve asıl kötü günde yanımda durabilecek olan iyi dostlarımın, bir elimin parmakları kadar olduğunu gördüm.

Dışarıdayken sıradanlaşan gökyüzünü, hapisteyken tel örgüsüz görebilme hayali kuruyordum. Çünkü avlumuzun çevresi duvar, yukarısı da tellerle örülüydü. Ve ben, şemsiye tutarak kaçtığım yağmuru ve gözlük takarak korunduğum güneşi ilk defa bu denli özledim. O tel örgünün yalnızca gökyüzümüzü değil de hayal gücümüzü de engellediğini, gün geçtikçe ben de anladım. Toprağa dokunabilmenin, denize girebilmenin, ağaçtan yaprak kopartabilmenin ve demir parmaklıksız pencereden dışarıya bakabilmenin, özgürlük olduğunu anladım. Kapıyı istediğin  zaman açıp  çıkabilmenin   anlamını   daha   iyi   kavradım. Gece yarısı kalkıp sana ait olan buzdolabından dilediğini yiyebilmenin, tuvalette kapıda birilerinin beklemediğini bilerek elinde telefonunla zaman geçirebilmenin veya sudoku çözebilmenin, çocuğuna dilediğin zaman sıkı sıkı sarılabilmenin, üzerin aranmadan evine girebilmenin, her daim güler yüzlü karşılanmanın, istediğin zaman istediğin kanalı açıp izleyebilmenin, istediğin müziği dinleyebilmenin, telefonla istediğin kişiyi arayıp süre dolma derdi olmadan muhabbet edebilmenin, yalnız kalabilmenin, çamaşır makinesini kullanabilmenin, temiz çarşaflı ve sana ait olan yatağında rahatça uyuyabilmenin, farklı giysiler giyebilmenin ve  en  çok da çorabını çıkarıp istediğin köşeye fırlatabilmenin değerini çok iyi anladım. Normalde gözüme bu kadar basit görünen şeylerin, hapiste hasret kalınması ne kadar da farklıymış ve o sıradanlaştırdığımız şeyler aslında ne kadar da önemliymiş...

Kaybedince anlıyor insan sahip olduklarının değerini. Özgürlük meğer ne önemli şeymiş, su gibi, hava gibi... En önemli ve faydalı olan da bana, içeride Allah’ı tanımamdı. Dua etmeyi, ona yalvarmayı ve sadece onun varlığının tek gerçek olduğunu, kaderi, namazı daha iyi anladım. Hayatımın her evresinde bildiğim Kur’an’ı hapishane de keşfettim. Hz. İbrahim’in ateşe atılırken yaptığı duayı ancak hapiste idrak edebildim. Mazlumiyeti orada gördüm. Gerçek sevgiyi hapis hayatımda anlayabildim. Çok değer verdiğim dünya hayatının aslında ne kadar boş olduğunu da yine hapiste gördüm. Toplum olarak insani değerlerden ne kadar uzak olduğumuzu, insan olmadan Müslüman; insan olmadan Türk-Kürt; insan olmadan alevi; insan olmadan başka vasıflar almaya çalıştığımızı ve insanlıktan gittikçe uzaklaştığımızı gördüm. Yıllardır, masum olarak bir yıl civarı hapiste yatan Necip Fazıl Kısakürek’i dilimizden düşürmezken, Nazım Hikmet’e, Kemal Tahir’e öteki diye hiç bakmadığımızı gördüm. Şimdi daha objektif bakıyorum. Karşımdakini önce insan olarak kabul ediyor, ocu bucu demeden önce insani değerlerle yargılıyor ve sonra vasıflarına bakıyorum. Bizden veya sizden tarafına bakmadan, kötüye kötü, iyiye iyi diyorum.

Sıfırdan başlamanın hafifliğiyle, küçük şeylerden de lezzet almaya çalışıyorum. Kısacası elimdekinin değerini daha iyi anlıyor ve farklı pencerelerden de bakabiliyorum artık hayata. En azından karşılıksız sevmeyi öğrendim, bu da az şey sayılmaz...