İki gündür karamsar bir ruh hali içinde, derin düşüncelere dalmış rüyadan uyanır gibi, acı gerçeklerin yüzüme çarpmasına izin vererek başlıyorum güne. Bazen dertleşmek için koğuştaki arkadaşlarımla konuşuyorum. Fakat onlarınkini de dinleyince kendiminkini unutup onlarınkini sırtlarken buluyorum kendimi.

B-7’de bir arkadaşın eşinin vefat haberini alalı 2 gün olmuştu ki dün de B-4’deki bir arkadaşımızın eşinin vefat haberini aldık. Hüznümüze hüzün, derdimize dert kattı bu haberler. O kadar dertli insan var ki  bir şey yapamamanın acısını yaşıyorum. Yarın açık görüş var. Eşimi, çocuklarımı göreceğim diye heyecanlanırken Recai’nin derdini dinliyorum ve kendimi unutuyorum. Eşi aranıyordu ve doğumuna 2 hafta kalmış. Hastaneye giderse çocuğu ile birlikte mahpusa düşecek. Ama gitmezse de çocuğunu kaybedecek... Ne ağır bir imtihan. Elimizden bir şey gelmiyor ve çaresizce çırpınıyoruz. Ve diğerlerinin hikâyesini dinliyorum Osman abiden. Birinin eşi sokakta kalmış, babası kalacak yer vermiş ama ekmek vermiyormuş gelinine. Diğeri 2 yıldır hapiste ve ailesi para olmadığı için açık görüşe gelememiş. Bu kadar dertliyi görünce içim parçalanıyor ve sebep olanlara bildiğim tüm güçlü cümlelerimle haykırıyorum, ne çare sesimiz duyulmuyor. Ama bu kadar acıya, bu kadar dertlere rağmen tam bir iman, teslimiyet ve sabırları imrendiriyor beni. En zayıf halka benim galiba burada. Bu nasıl bir imtihandır? İsyan etmiyorum tabii ki de.

Olaylara kader penceresinden bakabiliyorum. Tam teslimiyetim olsa da insanım sonuçta kimi zaman dalıyor ve soruyorum ben neden buradayım ve bu hal neyin nesi diye?

Hayatımdan, çocuklarımın babasız kalmasına, ailemin yalnız kalmasına hangi hakla sebep olup çalabiliyorlar günlerimi aylarımı belki yıllarımı?