Oysa Benisadr’ın babası Humeyni’ye çok yakın bir din adamıydı. Kendi de öteden beri Humeyni’nin en yakın ve en sertlik yanlısı danışmanlarından biriydi. Fakat gelin görün ki iktidar tek elde toplanmaya başlayınca taksiratı birden doluverdi. Yani devrim 1979’da, darbe ise 1981’de oldu.

Benisadr 25 Ocak 1980 tarihinde %78.9 gibi ezici bir oyla İran İslam Cumhuriyeti ilk Cumhurbaşkanı seçildi, Rehber Humeyni tarafından 10 Haziran 1981’de vekaleten Genelkurmay Başkanı atandı ve daha 21 Haziran 1981’de yine bizzat Humeyni tarafından başlatılan süreçle gıyabında görevi kötüye kullanmakla suçlandı. 29 Temmuz 1981’de Racavi ile birlikte bindikleri uçağın pilotu dümeni Türk hava sahasına kırdı ve Benisadr’ın siyaset macerası yeniden sürgünde, başladığı yer Fransa’da son bulmuş oldu.

Şah’a (haklı olarak) muhalif bunca insan Humeyni’yle birlikte devrimi gerçekleştirdi. Ardından darbe geldi. Şimdi aradan 40 yıl geçmeden henüz, İran’da artık rejim tartışması yapılmıyor, hak ve özgürlükler talep edilemiyor. Kaliforniya ve Fransa’daki sürgün elitler de bu durumu içlerine sindirdiler, sessizce gelip gidiyorlar ülkelerine. Ayrıca özellikle Ortadoğu koşullarında İran’ın bir tür demokrasi olduğu dahi söylenebiliyor.

Bizde de ışıklar Nisan 2017 referandumunda sönünce, dönüp şu “Trump’ın ABD’ye başkan olması da ama olmadı ya” diye geyiğe devam edecek bol bol zamanımız olur.

Geceniz hayırlı olsun.