Dün akşam eşimle birlikte eşi cezaevinde olan bir dostumuzu ziyaret ettik. Dertleşmek, derdini dinleyebilmek, bir nebze de olsa yarasına merhem olabilme adına…

Bayanın anlattıkları gerçekten zor bir imtihandan geçtiğimizin göstergesi. Kocası 26 yıllık öğretmen ve ihraç edilmiş. Hanımefendi 23 yıllık öğretmen ve o da ihraç edilmiş. Üç çocukları var.

Üç kardeş babalarını ilk kez parmaklıklar ve duvarlar ardında ziyarete gidecekler. Kendi aralarında konuşup  birbirlerine söz veriyorlar. Babamızın yanına gittiğimizde kesinlikle ağlamayacağız diye. Annelerinden de bu sözü almak istiyorlar, anneleri ben kendimi tutamam bu sözü veremem diyor.

Ziyarette babalarını gördükleri vakit büyük kız ve oğlan ağlıyorlar ama küçük kızda hiç ses seda yok. Gerçekten sözünde duruyor babasının yanında hiç ağlamıyor.

Görüşmeden eve geldikleri gece kızı saat 12 de uykudan uyanıp öyle bir babam diye feryat ediyor ki, kesinlikle sakinleştirilemiyor. Öyle ki bütün apartman feryat ile inliyor babam babam diye. Sakinleşmeyince kızı hasteneye götürüp sakinleştirici yapılıyor, ancak o şekilde sakinleşiyor.

İkinci ziyaretinde kızımız babasına fıkra anlatıyor yeter ki babamız orada mutlu olup gülsün diye. Ve arkasından annesine sarılıp babasına göstermeden ağlıyor kendi küçük ama yüreği büyük kızımız…

Annesi anlatmaya devam etti “Biz bu vatana millete 23 yıl, 26 yıl hizmet ettik ve şu anda bütün sosyal haklarımız elimizden alındı. Kendisi astım hastası ve düzenli ilaç kullanması gerekiyor.

Yeşilkarta başvuru için gidiyor ve oradaki görevli “Abla sizin gibi olanlara çıkarmıyorlar yeşilkartı ama başvurmazsanız da cezası var. Ama siz gidip hastaneden astım hastası olduğunuza dair rapor alıp gelin belki çıkar.” diyor. 23 yıllık millete ve devlete emeğimizin karşılığı buymuş demek ki diyor.

Ama o kadar dik ve asil ki bizi teselli ediyor “Hocam yaşadıklarımız zor ama geçecek.” diyor.