“İslamcı gelenekte Namık Kemal’ler, Nurettin Topçu’lar, Sezai Karakoç’lar var. Bugünkü durum ise karikatürün de karikatürü. Hep ‘Menderes, Özal ve Erdoğan’ derler ama vefa Yassıada’ya çarpıp yamyassı oldu. Biraz insani değeri olan bir hareket Yassıada’yı inşaat cehennemine çevirmezdi.”

…………………………………………..

Otoriter bazı kesimler Türkiye’de şunu öğrendi: ‘Biz İslami grupları tepeleyemedik, ama bu mümkünmüş. Devletin kaynaklarıyla da yapılabilirmiş. Yapılacak şey İslamcıları kullanmakmış.’ Bazı İslamcılar da şöyle demeye başladılar: “İleride darbe olsa hepimizin nasıl tepeleneceğini resmen görmüş olduk.” Buralarda çok tehlikeli şeyler oluyor. Birileri de şu hesabı yapıyor. Hayali bir figür kurun kafanızda ve bunun 3 tane düşmanı olduğunu düşünün: Kürtler, cemaat ve AKP… AKP, şimdi Kürtleri ve cemaati tepelemeye çalışıyor. AKP’yi de biz tepeleriz, bu 3 düşmandan aynı anda kurtuluruz hesabı yapılıyor. Basındaki bazı iktidar yanlılarına ya da bazı danışmanların kimliğine bakın. Bunu ben görüyorum, başkalarının da görmesi gerekiyor. İnsanların bunu nasıl göremediğini anlamıyorum. 

…………………………………………………………………………………………………….

İnsanların bir arada yaşama ve birbirine alışma süreci baltalandı. O kadar özgüvensizler ki, her yerde kendi kadroları olsun istiyorlar. Bir üniversite kuruyorlar hepsi kendi adamları. Tamam, çoğunluk yine senden olsun, ama üç tane de farklı düşünen olsun. Farklı düşünenle yan yana duracak bir özgüvenleri yok. Hep bir izolasyon. Bu, grup taassubu ve bencilliğini besliyor. Sen eğer senden farklı olanla yan yana gelemezsen medeniyetler ittifakını bırak, sen kendi kendini taşralaştırır, çoraklaştırırsın.

1980’lerin ikinci yarısından sonra İslamcılar şöyle bir itiraz geliştiriyorlardı: “Gelenek ve tarih, İslam’ın özünü kirletti. Gelenek, İslam demek değil. Dolayısıyla biz yeni bir okuma yapacağız.” O gün birisi çıkıp ‘Başkanlık genlerimizde var’ deseydi, o günün İslamcıları sert bir itirazda bulunurlardı. ‘Bizim İslamcılığımız sadece sultanizmi mi üretti?’ derlerdi. Kur’an-ı Kerim, meşvereti inşa ederken biz dünyanın en eski yönetim şekline, tek adamın bileğinin gücüyle bastırmasına fit olduysak demek ki gelenek karşısında mağlup olmuşuz’ derlerdi. Fakat bugün bir İslamcı çıkıp, ‘Başkanlık genlerimizde var’ dediğinde ötekiler buna itiraz etmiyor. 90’ların Türkiye’sinde kabul edilmeyen bir ifadeydi bu. Öyle bir yerden bugünlere gelindi.

Ben ahlaklı olabilirim ama iç siyasetin ve dış siyasetin realist öncüllere göre yapılması gerekir deniyor. 90’lara gidin bir İslamcıdan müthiş bir tepki alırsınız. O zaman gücü reddet derler. Şimdi maşallah bazı insanlar görüyorum ‘efendim tabi devleti de boş bırakmamak lazım’ şeklinde konuşuyorlar. Tamam, güzel meşrulaştırıyorsun da orada ahlaki duruşuna halel getirecek bir şey varsa çekil o zaman. Bu realizmin bu kadar kolay içselleşmesi sekülerleştirici bir şey. ‘Durun bir iktidara gelelim bakarız, durun şunu tepeleyelim sonra ahlaklı oluruz’ anlayışı olmaz. Çünkü insan ne ise odur.

İsmet Berkan’ın araştırması bu noktada önemli. İmam hatiplilerin günlük ibadet oranları çok düşük çıkıyor ve imam hatipler arttıkça üniversite giriş sınavındaki başarılar da azalıyor. Alt sınıflara ‘size imam hatip verdik, dindar çocuğunuz olsun, muslukçu da olsa olur’ deniliyor. İmam hatiplerden mezun olanları çok iyi yerlere gelemeyecek şekilde dizayn ediyorlar. Ülkenin elitleri yine özel okullar ve kolejlerden çıkacak bu eğitim sisteminde.