Hicretin altıncı senesinde Medine çevresinde kazı kabilelerde isyanlar ve saldırılar oldu. Dûmetü’l-Cendel denilen mekanda çetelerden müfrezeler Medine’ye hücum hazırlıklarına başlamış, İslamiyet aleyhine kıpırdanmalarda bulunmuştu. Bu yağmacıların kısa zamanda haklarından gelinmişti. 

Bir haber de Mustalik Oğullarından gelmişti. Tahkikat sonrasında haber doğrulanınca fitneyi bastırmak için Efendimiz (S.A.S.) ashabıyle harekete geçti. Gidilecek yerin yakınlığı dolayısıyla ve elde edilecek ganimetten pay koparmak düşüncesiyle münafıklar, -fitne çıkarıp yarı yoldan döndükleri daha önceki savaşların aksine – bu sefere katılmışlardı. 

Zafer elde edip isyan bastırıldıktan sonra dönüşte Müreysî Kuyusu başında Ensar’dan Sinan İbn Veber ile Muhacirlerden Cehcâh İbn Mesûd’un kovaları ile kuyudan su alırken ipleri birbirine dolanıp ihtilafa sebep oldu. Kendini tutamayan Muhacir Cehcah, öfkeyle Ensar Sinan’ın başına vurup yaralayınca Hz. Sinan “Yetişin ey Ensar topluluğu!” diye arkadaşlarını yardıma çağırmıştı. Ortamın iyice gerilmesi üzerine Hz. Cehcâh da Muhacirlerden yardım istemişti. Koşuşmalar, meseleyi yüzyıllarca süren Ficar savaşları benzeri bir uçurumun kenarına getirmişti… 

Meselenin önemini kavrayan Ensar ve Muhacirler, birbirlerine nasihat ederek, hislerinden sıyrılma yolunda birleştiler. Hem Hz. Cehcâh, hem Hz. Sinan pişmanlık duymuşlar. Hatta Hz. Sinan hakkından feragat edip Hz.Sinan’ı affettiğini söylemişti.

Fakat, bu tarafta problem çözülürken, öbür tarafta münafıkların ileri gelenlerinden Abdullah İbn Übeyy İbn Selûl, kendisi gibi on tane kafadarını yanına alıp fitne çıkarma plânı yapmaya başladı; 

O bu sözleri söylerken, o gün için yaşı henüz küçük olan Zeyd İbn Erkam da bulunuyordu. Zeyd bu tüyler ürperten sözleri duyunca hemen Efendimizin (S.A.S.) koşarak huzuruna geldi; duyduklarını teker teker anlatmaya başladı… 

Bazılarının “Hayır öyle değildir; sen haksızlık ediyorsundur.” demelerine karşı, Zeyd, “Vallahi benim için Hazreç arasında, Abdullah İbn Übeyy İbn Selûl kadar sevimli bir adam yoktu. Ancak, ben bu sözleri babamdan bile işitmiş olsaydım, hiç tereddüt etmez ve doğruca Resulullah’a gelip anlatırdım.” dedi.

İbn Selûl, kendi söylediklerini hep inkâr ediyordu. Efendimizin yanında da yeminle, “Zeyd'in söylediklerini ben söylemedim.” dedi. 

Hz. Ömer onun tahkir edici sözlerini duyunca büyük bir gerilime geçip cezasını vermek için Efendimizden (S.A.S.) izin istedi. İzin vermedi, hem de, “O zaman insanlar ‘Muhammed arkadaşlarını öldürüyor’ diye dedikodu ederler.” buyurdu.  Bunun üzerine Hz. Ömer “Öyleyse insanlara emretsen de yola çıksalar”, teklifinde bulundu. Efendimiz (S.A.S.) bunu uygun buldu. Çünkü gerginliği çözmek sıkıntılı havayı yumuşatmak ve unutturmak için insanları iyi şeylerle meşgul etmek gerekir. Hemen yola çıkıldı…

Hz. Ömer’in söylediği sözleri duyan Abdullah İbn Übeyy’in oğlu Abdullah hemen Efendimizin (S.A.S.) yanına gelip: “Ya Resulullah, eğer babamın hakaretlerinden dolayı öldürtecek olursan, o işi bana bırak; vallahi de ben, daha Sen şu oturduğu yerden kalkmadan onun başını buraya getiriveririm! Şayet onu benden başkasına emrederek öldürtürsen, babamın katili gözümün önünde ve insanlar arasında dolaşırken nefsim buna dayanamaz ve ben de belki bir gün kendimi kaybedip onu öldürür ve cehenneme girerim.” dedi. Efendimiz (S.A.S.) “Ey Abdullah, dedi. Ben, ne senin babanı öldürmeyi murat ettim, ne de bunu emrettim.”

Atik vadisine gelince, Abdullah babasının önüne dikildi ve “Allah’a yemin olsun ki, Resulullah sana izin vermedikçe Medine’ye giremezsin.” dedi. Sonra Efendimizin (S.A.S.) izin vermesiyle Medine’ye girebildi…

Zâten vahiy de gelmişti: 

SAFVET SENİH