Tartışmayı MHP lideri Devlet Bahçeli başlattı. Tayyip Erdoğan ile Doğu Perinçek arasında tercih yapmak zorunda kalırsa Erdoğan’ı tercih edeceğini söyledi.

Tuhaf bir açıklama.

Durduk yerde niye Erdoğan ve Perinçek arasında sıkışıp kalsın ki Bahçeli?

Bahçeli’nin dar düşünce dünyasını uzaktan seyredenler Perinçek figürünü ülkücü tabanı ikna için kullandığını, sinsi bir manevra ile kendi kitlesine ölümü gösterip sıtmaya razı etmeyi denediğini düşündü.

Doğru, ancak sebep sadece o değil.

Ülkücü hareketin Perinçek nefretini kullanmak istiyor Bahçeli.

‘Erdoğan’ı tercih ederiz’ diyor ama bir gerçeği atlıyor: Erdoğan ile Perinçek arasında hiçbir fark kalmadı ki!

Bu fotoğrafı görmüyor mu MHP Genel Başkanı? Uzun zamandan beri Erdoğan’ın içine Perinçek kaçmış durumda. O yüzden “Hangisini tercih etsem acaba?” şeklinde yaptığı papatya falı Devlet Bey’i komik bir duruma düşüyor.

Nitekim en ağır (ve bir ülkücü için en utandırıcı) cevabı aldı Bahçeli.

Ne dedi Perinçek? “Erdoğan’a destek veren bana destek vermiş olur.”

Ve daha keskin gerçek: “Ha Erdoğan ha ben!”

MHP lideri Saray’a tutsak hale getirildi. Saray ne dese onu yapıyor. Ve bu haliyle ülkücü hareketi ikna edebilecek tek bir gerekçe söyleyemiyor. Bu nedenle Perinçek üzerinden kendini meşrulaştırmak istiyor.

İyi de ortada çok dramatik bir durum var. Perinçek’in onlarca yıldır hedeflediği ne kadar kötü proje varsa bunların tamamını Erdoğan devralmış durumda.

Karşımızda Erdoğan görünümlü bir Perinçek var.

O yüzden Erdoğan’a sahip çıkıyor havası ile sağdaki bütün kitlelere şirinlik yapmak Bahçeli’yi vebalden kurtarmaz. Sağ kitle Doğu Bey’i uydurduğu yalan haberler nedeniyle “fabrikatör” diye niteler ve onunla Erdoğan arasındaki karanlık ittifakın farkındadır. Ayrıca Perinçek karşıtlığı sadece sağcılarda değil solcularda da bir hayli köklüdür.

Yaşı genç okurlarımız bilmez; ama 80 darbesini yaşayanların tanık olduğu manzara hep şöyle gerçekleşti: Perinçek bir kişiyi kendi gazetesinde hedef gösterir, fotoğrafını basar ve o kişiler bir süre sonra faili meçhul cinayete kurban giderdi.

Sağdan soldan öldürülen insanların haddi hesabı bilinmezdi o günlerde.

Bir keresinde Cengiz Çandar’ın da fotoğrafını basıp hakkında verip veriştirince Çandar ‘katilimi gördüm’ türünde bir yazı kaleme almış, Perinçek’in maske arkası kimliğinden biraz bahsetmişti.

Her neyse.

Anlayacağınız, öteden beri Perinçek faili meçhul cinayetler, karanlık örgütlerle ilişkiler, provokatif eylemler, askeriye adliye, istihbarat gibi birimlerde yaptığı gizli örgütlenmelerle anılırdı.

Gizli belgeler yayınlar, akla hayale gelmedik hedefler gösterir, tüyler ürpertici hadiselere imza atardı da kimse bu adama dokunamazdı.

Ta ki Ergenekon soruşturmasına kadar… Ergenekon örgütünün üstü kapatılınca Perinçek yine dokunulamaz bir duruma erişti!

Ve bu dokunulmazlığına sebep olan kişi bizzat Erdoğan değil mi?

Perinçek bangır bangır bağırıyor: “Erdoğan bizim yanımıza geldi, biz onun yanına gitmedik” Haksız mı?

Doğu Perinçek neyi arzulamışsa Erdoğan onları tek tek icraata geçirdi. Perinçek o yüzden “Hayatımın en mutlu günlerini yaşıyorum” diyor.

Doğru söylüyor. Erdoğan Türkiye’yi Perinçek’e teslim etti. Peki, ne karşılığında?

Perinçek, TV ekranlarına konuk oluyor, “Ne Cemaati! Erdoğan’ı biz dinledik daha elimizde bir sürü konuşma tapeleri var” türünden ifşaatlarda bulunuyor da Erdoğan’ın gıkı çıkıyor mu?

Ya MİT TIR’ları davasındaki Perinçek korkusuna ne demeli?

“MİT TIR’ları ile Suriye’ye silah taşındığını ilk defa biz yazdık” diye güm güm gümlüyor; Cumhuriyet Gazetesi’ne ve onun eski yayın yönetmenine dava açtıran Erdoğan, Perinçek’i ısrarla duymazdan geliyor. Konuşmuyor. Konuşamıyor…