Türk si­ne­ma­sı­nın asi yö­net­me­ni Ze­ki De­mir­ku­buz gün­dem­de­ki ge­liş­me­le­ri To­da­y’s Za­ma­n’­a de­ğer­len­dir­di. Ra­sih Yıl­ma­z’­ın so­ru­la­rı­nı ya­nıt­la­yan De­mir­ku­buz “Tür­ki­ye­’de ger­çek­ler gü­ce en­deks­li­di­r” de­di.

İş­te, Ge­zi olay­la­rın­da­ki du­ru­şu ha­la zi­hin­ler­de olan Zeki Demirkubuz’­un açık­la­ma­la­rın­dan sa­tır­baş­la­rı:  

“Ge­zi ve 17 Ara­lık yol­suz­luk ve rüşvet ope­ras­yo­nu son­ra­sı ya­şa­nan­lar 100 se­ne son­ra da ha­tır­la­na­cak. Bu, Tür­ki­ye ta­ri­hi­nin bir par­ça­sı ar­tık. On­lar ise en faz­la Ge­zi­’de so­kak ara­sın­da öl­dür­dük­le­ri Ali İs­ma­il ve kat­let­tik­le­ri 6 genç ile ha­tır­la­nır­lar. Hz. İsa­’yı çar­mı­ha ge­ren muk­te­dir­le­ri, güç­lü­le­ri ha­tır­la­mı­yor ta­rih. Ama Hz. İsa­’yı ha­tır­lı­yor. Çar­mı­hın çi­vi­si­ni ça­kan­la­ra ise yal­nız­ca kö­tü­lük kav­ra­mı için­de, top­lu­ca yer ve­ri­li­yor. Piş­man­lık di­lek­çe­si­ni im­za­la­ma­yan­lar unu­tul­ma­ya mah­kum­dur. Bu yüz­den kol­pa va­ro­luş­la­ra yö­ne­lip ken­di­le­ri­ni bu­ra­dan ifa­de eden­ler, ik­ti­dar­la­rı­nın bit­ti­ği, gü­cü kay­bet­tik­le­ri gün yok olur­lar!”

“Ne­den Re­cep Tay­yip Er­do­ğan Hü­kü­me­ti­’ne kar­şı böy­le bir ayak­lan­ma ol­du? Ne­de­ni ba­sit! 1980’ler­de dar­be­ci­ler 1990’lar­da de­rin ve­sa­yet­çi­ler ada­let va­det­me­di ve böy­le­lik­le in­san­la­rı ap­tal ye­ri­ne koy­ma­dı. De­mok­ra­si, ye­ni ana­ya­sa ve öz­gür­lük vaa­diy­le gel­di­ler ama be­nim gi­bi in­san­la­rın bi­le ‘e­ve­t’ oyu ver­di­ği 2010 Re­fe­ran­du­mu­’nu is­tis­mar et­ti­ler, söz ver­dik­le­ri şey­ler için de­ğil güç ve çı­kar iliş­ki­le­ri için kul­lan­dı­lar, hu­kuk­suz­lu­ğa yö­nel­di­ler.”

“A­da­let duy­gu­su coğ­raf­ya­la­ra, ko­şul­la­ra gö­re de­ğiş­mez. İn­san­la­rın ulu­sal­cı, Ke­ma­list, ko­mü­nist, ül­kü­cü, ce­ma­at­çi vs. ol­ma­sı­nın öne­mi bir ye­re ka­dar­dır. Ge­zi, Re­cep Tay­yip Er­do­ğa­n’­ın; in­san­la­rı aşa­ğı­la­yan, nob­ran, ‘is­te­di­ği­mi ya­pa­rı­m’ tav­rı­nın kar­şı­lı­ğı­dır. Bu­nun adı si­ya­set de­ği­l… Ha­yat­taki pren­sip şu ol­ma­lı: Ölü­mün de­ğe­ri ya­rat­tı­ğı kor­kuy­la de­ğil, ha­tır­lat­tı­ğı in­san­lık bi­lin­ciy­le öl­çü­lür. ”

Son tah­lil­de her şe­yin da­ha iyi­ye gi­de­ce­ği­ni bi­li­yo­rum ama da­ha çok acı ya­şa­ta­ca­ğız. Bu bir ya­na so­nun­da yi­ne or­ta­da kal­mış, yi­ne kim­se­nin üst­len­me­di­ği utanç ve­ri­ci bir ta­rih­le baş ba­şa ka­la­ca­ğız ve öm­rü­müz bit­miş ola­cak. Tra­jik ola­cak ya­ni. Dün ik­ti­dar eliy­le sol­cu­la­ra, sağ­cı­la­ra ve Kürt­le­r’e ya­pı­lan zu­lüm bu­gün Ce­ma­at’­e ya­pı­lı­yor. İr­fan ne ka­dar şüp­he­dey­se ca­hil o ka­dar ken­din­den emin.”

90’lar­da Ma­ni­sa da­va­sı var­dı. O za­ma­nın hü­kü­me­ti da­va­yı so­yut­la­mak, iş­ken­ce­ci­le­ri ko­ru­mak için şe­hir şe­hir do­laş­tı­rır­dı mah­ke­me­yi. Me­se­la Ali İs­ma­il’­in Es­ki­şe­hi­r’­de­ki da­va­sı­nın Kay­se­ri­’de gö­rül­me­si de­ja­vu gi­bi olu­yor. Sol­cu­la­rın sür­gün hi­ka­ye­le­riy­le bü­yü­düm ben. Son­ra 1990’lar­da Müs­lü­man­la­r’ın da az sür­gün edil­me­di­ği­ni öğ­ren­dim. 2000’ler­de bun­la­rı unut­tuk gi­bi ol­du ama Cum­hu­ri­yet ta­ri­hi­nin top­la­mın­da ya­pıl­ma­mış en bü­yük sür­gün­le­re şa­hit olu­yo­ruz AKP Hü­kü­me­ti eliy­le.