İman, insana hem dünya hem de ahiret mutluluğu veren çok önemli bir iksirdir. Biz yaşama zevkini onunla buluruz. Onunla ereriz hayatın güzelliklerine. İnkârda ise böyle bir zevkin bulunması şöyle dursun, o cehennemvari bir azap ve ızdıraptır. İman sayesinde dünyayı cennete çeviririz. İman, hayatımızda cennetin tohumlarını taşımakta ve biz o tohumlarla hayalen ileride Allah’ın lütfedeceği nimetlere bakmakta ve baktıkça huzur ve saadet bulmaktayız. 

Katiyen biliyoruz ki, dünyevi veya uhrevi hayatımızda meydana gelecek bir kısım gedikleri, mevcut olan bir kısım eksiklikleri ancak Rabbimize kullukla telafi edebiliriz. Dünyada sıkıntılardan kurtulma, Rabbin emirlerine bağlılık içinde yaşanan bir hayatta mümkün olacağı gibi, ahirette beklediğimiz, fakat keyfiyetlerini bilemediğimiz bütün ihsanlara da bu sayede sahip olabiliriz.

Burada kulluk adına katlanılan herhangi bir meşakkat, Allah için yapılan herhangi bir vazife, öbür âlemde bir kısım nimetler halinde karşımıza çıkacaktır. Günah, isyan ve hatalarımız Allah’ın o engin lütuf ve nimetlerinin bize verilmesine mani olmayacaktır. Biz, Rahman ve Rahim olan Rabbimizi, günahkâr insanlar olarak dahi huzuruna gitsek, burada kendisine karşı yaptığımız kulluğun karşılığını ve mükâfatını birkaç kat bereketiyle ihsan edeceğine inanıyoruz.

Hususiyle bin bir türlü günahın etrafımızı bir ateş çemberi gibi çepeçevre sardığı günümüzde, tam istikamet içinde yaşamamız oldukça zordur. Bu zor şartlar içinde dinimizin emirlerine riayet eden, kulluk vazifesini gücü yettiği kadar yerine getirmeye çalışan kimse orada -inşallah- iki büklüm kalmayacak, sıratı rahatça geçme imkanını bulacak ve rahmet-i İlahi’den istifade yoluna nail olacaktır. 

Hepimiz ötede günaha batmış, çeşitli hata ve isyanlar içinde yaşamış bir kul olarak Rabbimizin huzuruna gideceğiz. O huzur esas itibariyle hatalıların, günahkârların ve mücrimlerin kabul edileceği bir huzur değildir. Orası pak insanların, temiz kimselerin kabul edildiği paklardan pak bir yerdir. Ancak bununla beraber kulluğunu bırakmayan, düşe kalka dahi olsa bu vazifeyi sonuna kadar götürmeye çalışan, neticesinde Rabbin vaad ettiği mükâfatı almak için çırpınıp duran bir insan -inşaallah- öbür âlemde iki büklüm kalmayacaktır. 

İnanıyoruz ki Rabbimiz, burada yaptığımız ibadetlerle ötede bize ayrı ayrı ihsanlarının kapısını açacaktır. Cennete girme hakkını kazandığımız an, kılmış olduğumuz namazların bize ışık tutan bir rehber gibi önümüzde yürüdüğünü, muzdariplerin ızdırap içinde inlediği anda, kalblerin iki büklüm olduğu bir hengamede, susuzluktan dudakların parça parça olduğu zamanda, tutmuş olduğumuz oruçların karşımıza çıkacağını ve susuzların suya kanacağı Reyyan ismindeki bir kapıdan akın akın cennete girmemize vesile olacağını göreceğiz.

Bizi sevindir ya Rabbi!

Sevgili Peygamberimiz, bir hadis-i şeriflerinde başların döndüğü, gözlerin bulandığı, kalblerin iki büklüm olduğu, ayakların tir tir titrediği o günde, dizlere derman ve kalblere kuvvet olan Kevser’i kendi eliyle ümmetine vereceğini vaad ediyor. 

Sahabi soruyor: “Ya Rasulallah! O kalabalıkta müminleri nasıl tanırsınız? Efendimiz buyuruyor ki: “Siz alnında ve ayaklarında beyazlık bulunan atlarınızı nasıl tanırsınız ben de ümmetimi abdest uzuvlarının parıl parıl olmasından tanıyacağım.” 

Evet, Rabbimiz’in bize emrettiği, yapmakla mükellef olduğumuz ibadetlerimizi yerine getirip o yüce mesajları unutmazsak, ötede de unutulmayacağız. Burada ilahi mesaja kulak verip onun gereklerini yerine getirmeye çalışanları ötede nice sürprizler bekliyor. Yazımızı Rabbimize sadece ellerimizi değil gönlümüzü de açarak şu dua ile bitirelim:

Ya Rabbi! Biz hepimiz, Sen’inle mutluluğa erdik. Sen’i tanımakla gerçek saadeti tanıdık. Sana dayanmayan ve Sen’den gelmeyen mutluluktan kaçıyor ve Sen’i unutturan saadeti de istemiyoruz. Ey rahmeti sonsuz Yüce Yaratıcı! Günah bize yaraşmaz doğru, ama af da Senin şanındandır. Bizi sev, sevdir ve sevindir ya Rabbi.