“Isparta’da iken namaz niyaz bilmezdi. Ne olduysa burada oldu. Biz Cübbeli Ahmet Hoca’nın sohbetlerine giderdik. O içeriye bile girmez, kapıda tatlı satardı. Yıldırım İlçesi’nde 2014 senesine kadar tatlıcı dükkânı işletti. Suriye’ye gitmeden önce işyerini 100 bin liraya sattı.

Gideceğini falan söylemedi. Engel oluruz, mani oluruz, şikâyet ederiz diye düşündü. Dükkânı satıp gizlice gitti. Bir gün işim düştüğü için tesadüf aradım, ‘Hakkını helal et, biz sınırdan geçtik’ dedi ve telefonu kapattı. Kayınvalidesi bu olaylardan 3 ay sonra vefat etti. Ölüm haberini vermek için aradım, ‘Allah’tan geldik, Allah’a döneceğiz’ diyerek telefonu yüzüme kapattı. Bir daha da haber alamadık. 10 sene öncesine kadar bir şeyi yoktu. Ne olduysa, birden cübbeyle, sarıkla gezmeye başladı. Telefonculuk yaptığı dönemde El Ensar Üniversitesi’ni bitiren bir vatandaş musallat oldu buna. Ondan sonra yoldan çıktı. Eşini de kendisine benzetti. Cumaya gitmezdi, ‘Bu imamların ardında namaz kılınmaz’ derdi. Duyduğuma göre, arkadaşlarına ‘Herkes şehit oldu, bir ben kaldım’ demiş.”