AHMET DÖNMEZ- TR724.COM

Dudaklarınızdan bir dua dökülür, içinizde bir yerde Clair De Femme çalarken Meriç kıyısında gezdirdiğiniz bakışlarınızı, biraz daha geriye çevirin. Filmi geriye sarın. Bugün o masum ölü hallerine iç tükettiğiniz kadın ve çocukların eski neşeli günlerini hayal edin. Sonra o şöyle böyle huzurlu hayatın nasıl olup da cehenneme döndüğünü düşünün. Bir zaman terinizi akıttığınız, başkalarının çocukları için koşturduğunuz yerler artık birer siccin çukuru haline getirilmişse sizin için… Oradan meçhule giden bir gemiye, daha doğrusu zavallı bir bota, akan bir mezarlığa doğru nasıl da kendinizi bırakıverirsiniz…

“Ayşe Hocam, başkalarının çocukları için koşturmaktan, bebeği Münir’i bile emziremezdi. Şişelenen sütlerle kreşlerde büyüdü o çocuk.” diyor yakın arkadaşı Fatma Gündüz. İşte o Münir’i ile birlikte, bir zaman kendini iyilikleri için paraladığı insanlardan kaçıyordu. Meriç’in soğuk sularında can verdi.

KHK ile işsiz kalmıştı. Eşi Uğur Abdurrezzak tutuklanmış hapse girmişti. Kendisi de gözaltına alındı. Hakkında iki ayrı dava açıldı. Avukat tutacak parası bile yoktu. Eşi 11 ay sonra tahliye oldu ama özgürlüğe değil, semûm rüzgarlarının estiği bir cehenneme…

***

Sokakta her bir insan, katiliniz gibi ensenizde. Öyle dönemler vardır ki muhbirlerle katilleri aynı manada, aynı ıstılahta, aynı kefede ele almak lazım. Bu da öyle bir dönemdi işte.

Baksanıza, cenaze evini bile ihbar eden komşularla dolu bir cehennem bu memleket artık. Cezaevinde yakalandığı kanser sonucu hayatını kaybeden Doç. Dr. Ahmet Turan Özcerit’in taziyesi için eve gelenlerden rahatsız olan komşu, polisi aramış. Eve gelen polis, “Ahmet Turan Özcerit, burada mı? Firari görünüyor ” diyor. Ailesi acıyla, “Ahmet Bey vefat etti. Ne firarisi? ” deyince polisler, “Ahmet Bey hakkında ihbar var. ‘Evinde çok kalabalık var ve insanlar orada toplanıyorlar’ diye” karşılığını veriyor.

Gazeteci Ahmet Memiş de geçen haftaki duruşmada dile getirdi, “Apartmanda oturanlar birleşiyor ve ‘bunlar haindir’ diyerek karımı ve çocuğumu evden attırmak istiyor” diye.

Acaba, vahşi maskeler takınca gerçekten vahşi hayvanlar olduğuna inanan farelerle mi dolu ortalık, yoksa aslında geçmişte munis maskeler takıyorlardı da şimdi ‘Artık gerek kalmadı’ deyip gerçek suretleri ile mi sokağa çıkar oldular?

***

“Halk padişahın dinindendir” diye bir söz var. Ne diye seslenmişti ‘padişahları’ onlara: “O camiadan dostlarınız olabilir. Ben diyorum ki bunları da ifşa etmeniz lazım. Bunları savcılıklarımıza bildirmeniz lazım. Bu vatanseverlik borcudur.”

Vatanseverlik… Ne kadar çok ‘onlardan’ ihbar edersen o kadar vatanseversin.

Bir başka çağrısında, “Hepinize sesleniyorum; nerede, bildiğiniz, bulduğunuz bir FETÖ terör örgütü mensubu varsa bunu bizlere muhakkak bildireceksiniz. Eğer bildirmiyorsanız sorumlusunuz.” demişti.

“Muhtarlarımıza da görev düşüyor. Hangi evde kim var kim yok bunu bilmelisiniz.” talimatı vermiş, bunun neticesinde Gaziantep’te bir muhtar, ‘İhbar Hattı’ açmıştı.

***

Totaliter liderlerle kitleler arasında bir ‘karşılıklı beslenme’ ilişkisi olduğunu hatırdan çıkarmamak gerekir.

Liyakatin, ispiyonladığı insan sayısıyla ölçüldüğü dönemlerdir bunlar. En yakın arkadaşlarınız, komşularınız, akrabalarınız, hatta kardeşleriniz bile en acımasız düşmanlarınıza dönüşür. Bu dönemler, ‘çocuğu değil, devleti koruma’ dönemleridir. Babalar evlatlarını; evlatlar babalarını ihbar eder.

Bertolt Brecht’in “3. Reich’in Korku ve Sefaleti” isimli oyununda, kendi oğullarının kendilerini ihbar etmesinden korkan anne babanın durumu anlatılır. İş artık oraya da gelir yani. 1984 romanında, Equilibrium filminde de vardır bu ‘muhbir çocuklar’. Türünün neredeyse bütün örneklerinde vardır. Çünkü diktatörler hep bunu ister onlardan.