Sadık amcadan çekindim o yüzden kıldım.’ dedi.

Şimdi hangi cezaevinde kimlere el atıyor bilmiyorum ama Sadık amca çok istisna bir insandı. Korkusuz, hakkı savunan ve gittiği yeri güzelleştiren, nur yüzlü bir dedeydi...”

Yedinci yatakhanede altı kişi kalıyorduk. Hayreddin, dosyası boş olmasına rağmen 16 aydır tutuklu olan, 43 yaşında müzmin bekâr ve hastalıklı babası ölmeden tahliye olmak isteyen bir kardeşimizdi. Daha sonra tahliye oldu ve babası on gün sonra vefat etti. Mahkemesi sonuçlandı, yardım ve yataklıktan iki yıl civarı bir hapis cezasına çarptırıldı. Oysa tek suçu evine ekmek götürebilmek için bankada çalışmaktı.

Osman Bey, otuz küsur yaşlarında, evli, iki çocuk babası ve kendi çapında market işleten sıradan biriydi. Her gece uyandığımda, ranzasında dışarıdan gelen ışığın altında Kur’an okuduğuna şahit olurdum. Üstünde arıza İhsan yatardı. Sabahı akşamına, saati saatine uymaz gel gitler yaşardı. İlahiyat mezunu olduğu için namazları o kıldırırdı. Ve ikinci rekâta gelmeden başlardı salya sümük ağlamaya. Her namazını gözyaşlarıyla tamamlardı. Peşinden yatakhanede şakalarımıza karşılık verir, acılarımızla dalga geçer ve en büyük acımızın şerefine kahkahaları patlatırdık.

İtalyan kankam üstümde yatardı. Beş sene önce İtalya’da yaşamış ve İtalyanca bildiği için devlet baba onu İtalya imamı diye yargılıyordu. Benim odada tek sigara arkadaşımdı, sağlam horlardı ve Türkçesi çok kaliteli olduğundan edebî bir konuşma tarzı vardı. Kullandığı cümleleri anlayabilmek için biraz düşünürdük. Kelime hazinesi çok zengin ve bir o kadar da duygusaldı. Her görüş sonrası ağlayarak döner ve üç yaşındaki oğlu mevzu bahis oldu mu gözleri hemen dolardı. Zamanının çoğunu da Kur’an ve tesbihatlarla geçirir, yatarken bile elinde tesbihle uyurdu...

Yatakhanenin son bireyi Veli Bey de dert küpü ve bir o kadar da ihlaslıydı. Onun başına gelenler pişmiş tavuğun başına gelmemiştir. Hiç konuşmaz, mızmızlanmaz, bütün derdini, çilesini, acısını içine akıtır, yatağında acılarını yaşardı. Çok dertli ve psikolojisi bozuk, insanlarla didişmemek için de dünyası yatağı olmuştu. Namaz ve yemek dışında tüm zamanını yatağında Kur’an veya kitap okuyarak geçirirdi. Eşi Bakırköy cezaevinde, küçük kızları köyünde dedeleri ile kalıyordu. Bir de oğlu vardı ve o da üniversite okumaya çalıştığından bir hafta babasına, bir hafta da annesine ziyarete gidiyordu. Okul zamanında ise ne annesine ne de babasına gelemiyordu. Yatakhane olarak Veli abiyi neşelendirmeyi görev gibi görmüştük kendimize. Çay ve çikolata ikram ederek onu acılarından uzaklaştırıp meşgul etmeye çalışırdık. Ama o inadına acılarına balıklama dalar, sımsıkı sarılır ve acılarından eşini düşünmeyi bıraksa çocuklarını anımsar, onu bıraksa onları kaybedeceğinden korkardı. Onun da psikolojisi bozuk olduğundan çoğu zaman huysuz dede gibi olurdu. Ama yine de biz hoşgörü ile onunla ilgilenmekten asla vazgeçmezdik. Yine öyle bir gün Veli abiyle konuşmaya çalışıyordum. Onu acılarından sıyırıp meşgul edebileceğim konular açmaya çalışıyordum. Ters ters cevaplar vermeye başlayınca da birden ayağa kalktım ve kızgın bir şekilde:

“Yeter be Veli abi şükret biraz.” diye sitem ettim.

Şaşırmış gözlerle bana bakarken ben de hızımı kesmeden devam ettim:

“Bizim eşlerimiz evde dul ne yer ne içerler bilmiyoruz. Eve hırsız ya da gaspçı girse savunmasızlar ve haberimiz bile olmaz. Senin eşin ise güvenlikli bir hapishanede, devlet eşine yemeğini veriyor ve yanında acılarını paylaşabileceği ablaları var. Ya bizimkisi...” diye söyledim ve sustum. Aradan yarım saat geçti ve Veli abi yanıma geldi:

“Çok haklısın kardeşim, ben hiç bu açıdan düşünmemiştim. Biraz rahatladım doğrusu...” diyerek beni onayladı. Hepimiz Veli abinin bu haline güldük ve acımızın şerefine bir bardak çay daha içtik...