Yeni Anayasa konusunda bir türlü gerekli adımları atamayan Türkiye, yasa değişiklikleri konusunda ise adeta rekora koşuyor. Üstelik çıkarılan ve üzerinde oynanılan yasaların bazılarından ise ilgili bakanlıkların bile haberi olmuyor.

Hükümet, uzun süredir yasa çıkarmak için iki yöntem kullanıyor.   

Birincisi, torba yasa.   

İlgili ilgisiz onlarca farklı konuda yasa teklifi tek “torba” halinde Meclis’ten geçiriliyor.   

Görüşmeler kasıtlı olarak sıkıştırılıyor.   

Oylamalar gece geç saatlere sarkıtılıyor.   

Muhalefetin görüşleri dikkate alınmıyor.   

Sektör ve uzman görüşlerine başvurulmuyor.   

Kim hazırlıyor belli değil

AK Parti’nin yeter çoğunluğu ile yasalar Meclis’ten geçiriliyor.  

İkincisi, yasa paketleri ile toplu değişiklikler yapılıyor.   

İlgili bakanın bile haberi olmayan “yasa paketleri” ansızın Meclis’e sunuluyor.   

Paketleri kimin hazırladığı bilinmiyor.   

Hazırlayanlar konunun uzmanı mı kimse bilmiyor.   

Ne kamuoyu tartışıyor, ne uzmanlar, ne sektör, ne akademisyenler, ne sivil toplum kuruluşları…  

‘Ortak akıl’ yok

Yasalar “paket” halinde geliyor “torba” halinde geçiyor.  

Hükümet, Meclis’teki çoğunluk tahakkümü ile yasalar çıkarma anlayışına son vermeli.   

Demokratik toplumlarda olduğu gibi tabandan başlayan, katılımcı ve şeffaf yasa hazırlama süreçlerine geri dönmeli. 

Yoksulluk, açgözlülük ve siyasi imtiyazlar… 

Konyalılar arka arkaya ihmaller ve açgözlülük nedeniyle ‘toplu katliam’ gibi iki kaza yaşadı.  

İşçi değil sanki köle!

Günlüğü 35 liraya elma toplamaya gidenler de, günlüğü 32 liraya yer altına inenler de insanlık dışı muameleye, sadece bir nedenle katlanıyorlar; YOKSULLUK…   

Yoksulluk ve maişet derdi, emeklilik gibi beklentilerle kötü muameleyi sineye çekiyorlar.   

Her iki facia da gösteriyor ki, büyükşehirlerde yoğunlaşan refah artışı, ülkenin kırsal kesimine yayılmıyor.   

Kârı artırmak için iş güvenliğinin gereksinimlerini yerine getirmiyorlar, işçileri “köle” gibi görüp her türlü haklarını kısmaya çalışıyorlar.   

Çoğunlukla işletme sahiplerinin siyasilere yakınlıkları nedeniyle, kamu denetimlerini atlatıyorlar.   

2012’den bu yana maden ruhsat izinleri tamamen Başbakanlık iznine bağlandığı için, denetime gelen memurlar da risk almaktan ve siyasi yakınlığı bilinen işletmelerin kusurlarını görmekten kaçınıyorlar.   

Türkiye tarihinin en büyük maden kazasının yaşandığı Soma’da da benzer bir durum söz konusuydu.  

Hükümet ve ilgili bakanlar da denetim sorumlulukları yokmuş gibi davranıp kamunun tepkisi iktidara yönelmesin diye sert açıklamalarla suçu işveren ve işletme sahiplerine atıp, olayın ateşi düşünce kabuğuna çekiliyor.   

Kısır döngüde ölüm

Vatandaş da her nedense sorumlulara hesap sormak yerine acılarını unutmayı tercih ediyor.   

Bu şekilde bir kısır döngüde dönüp duruyoruz…  

Allah sonumuzu hayreylesin!