Bir idareciye haktan, hukuktan, adaletten şaşmadığı sürece elbette ki sevgi, saygı gösterilebilir ve iyi işlerine destek verilebilir. Tabii, aksi bir tutuma yöneldiğinde, bu muktedir en yakınımızdaki kişi bile olsa, yeniden hakka, hukuka ve adalete dönünceye kadar muhalefet etmek şartıyla. Liderler için söz konusu olan çevremiz için de doğrudur. Bahsini ettiğimiz sevdiğimiz, saydığımız en yakın dostumuz dahi olsa zulme yöneldiği, hak ve hukuku çiğnediği, kul hakkına göz dikip harama el uzattığı, hırsızlık, yolsuzluk yaptığı, yalan söyleyip iftira attığı, en temel insani değerlere ihanette bulunduğu veya insanları aldattığı zaman onunla en azından yolumuzu ayırmamız gerekir.

Her koşulda değerlere, ilkelere sadakati korumak yerine ne yaparsa yapsın kişiler savunulmaya başlanırsa gün gelir bu kişilerin bütün ilkesizlikleri, rezillikleri, pislikleri de savunulmak zorunda kalınır. Ve tüm bunları meşru göstere bilmek için yapılanlara dinden kılıflar bulmaya bile yeltenilebilir. Günümüz siyasal İslamcılarının düştüğü durum işte tam da böyle bir şeydir. 

Bugün toplumda gözlemlediğimiz bir diğer hastalıklı durumda, çoklarının şikayet ettiği gibi, kitlelerin düşünmeden, okuyup araştırmadan sürü mantıkıyla hareket etmesidir. Kabul etmeliyiz ki, çok ciddi muhakeme problemi olan bir milletiz. Okumaya, araştırmaya, sorgulamaya değil ama ezbere konuşmaya bayılırız. Ne söylediklerinden bağımsız olarak kim daha çok bağırıyorsa, doğrudan ziyade kim daha çok yalan söylüyorsa onun peşinden gitmekte hiçbir beis görmeyiz. Liderler için geçerli olan bu durum maslahatçı bir seçicilikle topluma yön verme pozisyonuna oturtulan sözüm ona kanaat önderleri için de geçerlidir. Özgür ve bağımsız medyanın elimine edildiği günden beri ekranları, gazete sayfalarını dolduran ve iktidarın en bariz hatalarını, en korkunç günahlarını bile azgın bir iştahla savunarak hayasızca meşrulaştıran ”analistlerin”, ”stratejistlerin”, ”ekonomistlerin” bu denklemdeki rolünün semeresini görmek isteyenlerin ülkenin dış politkadaki konumuna, ekonomideki durumuna, demokrasi, adalet ve insan hakları konusundaki sefil görünüme şöyle bir bakması yeterli. İşinin ehli, liyakat sahibi kadroların keyfi bir şekilde şucu bucu diye itham edilerek hukuksuzca görevlerinden uzaklaştırılıp yerlerine kifayetsiz muhteris yandaşların doldurulmasının doğal bir sonucudur bu tablo. Akıl ve mantığını zerre kullanabilenlerin kolayca görebileceği bu gerçeği ne yazık ki siyasi tarafgirlik taassubu ve körlüğü içerisinde olan milyonlar bir türlü idrak edemiyor. Daha pek edecek gibi de görünmüyor. 

Maalesef bu taassup ve körlük hali sadece sınırlarımız içerisinde kalmıyor, başka ülkelerdeki haksızlıklara, hukuksuzluklara ve zulümlere karşı da kendini kesif vicdansızlık, körlük, sağırlık ve dilsizlik şeklinde gösteriyor. Hatta bununla da kalmayıp mazlumdan yana olmaktansa zalime alkış tutulabiliyor. Doğrusu böylesi bir kalabalığa ”millet” değil, olsa olsa ancak ”illet” denilebilir. Tabii, kendi ülkesinde ırkçı, faşizan, militarist, jakoben, otoriter, devletçi, güvenlikçi ve kavgacı olan hastalıklı bir kitlenin dünyada olup bitenler konusunda farklı bir tavır takınmasını beklemek ne kadar gerçekçi olur o da ayrı bir konudur.