Alptekin Aksoy Maraşlı bir hicret kahramanı. Demokratik ülkelerde devlet madalyası verilecek bir öncü. Babası terzi. Üçü kız, üçü erkek toplam altı kardeşler.

Ağustos 1995’te, henüz 22 yaşında, elinde yeni alınmış ODTÜ Kamu Yönetimi diplomasıyla Türkiye’den Tanzanya’ya doğru yola çıkan genç bir adam vardı: Alptekin Aksoy. O dönem doğrudan uçuş olmadığı için dört aktarmalı uzun ve meşakkatli bir yolculuktan sonra Darüsselam’a ulaştı. Cebinde yalnızca 1500 dolar, yüreğinde ise eğitim aşkı vardı.

Yola çıkarken tek referansı, üniversiteyi Türkiye’de IDB bursuyla okumuş bir Tanzanyalı olan Abdurrahman Bey’in adresiydi. Tanzanya’ya eğitim hizmeti için gelen bu genç adam, Darüsselam’da Abdurrahman Bey’le tanıştıktan sonra geçici olarak bir otele yerleştirildi. Zira Abdurrahman Bey’in o dönem henüz kalacak bir evi yoktu.

Alptekin Bey hemen kolları sıvadı. Okul açmak için arsa ya da uygun bir bina aramaya başladı. Kigamboni’den şehir merkezine yürüyerek gidip gelmeye başladı; bu da günlük yaklaşık 15 kilometrelik bir yürüyüş demekti. Tropikal nemli hava altında bu çaba, fiziksel olarak da oldukça yorucuydu. Şehri neredeyse yürüyerek karış karış dolaştı. Ancak konaklama masrafları, kısa sürede cebindeki parayı eritti.

Otel, yalnızca gece yatmak için kullanılıyordu; ama bir hafta geçmeden harcamaların sürdürülebilir olmadığı ortaya çıktı. Civarlarında sık sık namaz kıldıkları bir cami vardı. Hava sıcak ve güzeldi; zaten bu topraklarda kış pek yaşanmıyordu. Sıcağı seven, soğuğa dayanıklı olmayan Alptekin Bey için tek sıkıntı sineklerdi, onu da sineklikle çözmek mümkündü.

Bir akşam Abdurrahman’a şöyle dedi:

Bir süre sonra Mikocheni bölgesinde, kaba inşaatı tamamlanmış 3 katlı büyükçe bir bina buldu. Şantiyede çalışanlardan ev sahibinin numarasını aldı, aradı. Ev, ileride kendisinin de kayınpederi olacak, Tanzanya’da hizmetlere büyük destekleri bulunan Şeyh İsmail’e aitti. İşte bu mütevazı yapı, Tanzanya’daki ilk eğitim hizmetlerinin temeli olacaktı.

Ardından sıra öğretmen bulmaya geldi. İlk olarak Mahmut Bey ve ailesi Tanzanya’ya geldi. Kinondoni’de bir ev kiralandı. Dönemin imkânsızlıkları içinde bu ev, hem vakıf merkezi, hem çalışma ofisi, hem de Mahmut Bey’in ailesinin yaşadığı bir barınak olarak kullanıldı. Uzun süre tek odada yaşamak zorunda kaldılar. Mahmut Bey bu süreçte ciddi hastalıklar geçirdi ama hizmetten vazgeçmedi.

Şeyh İsmail Muhammed; Ummanlı bir iş adamı, şair, musikişinas ve kanaat önderiydi. Kur’an tilaveti ve öğretilmesinde ülkesinde önde gelen isimlerdendi. Şazeli tarikatına mensuptu. Hizmet Hareketi’ni yakından takip etti, destekledi. Hocaefendi ile gönül bağı vardı; onu hayattayken ziyaret etmişti. Kendisi için yaptırdığı villasını, ülkesine eğitim için gelen Türk öğretmenlere açarak büyük bir fedakârlıkta bulundu. 2021 yılında, 74 yaşında vefat etti.

Tanzanya’nın Cumhurbaşkanı yardımcısı Ali Hassan Mwinyi, sosyalist sistemden serbest piyasa ekonomisine geçişin öncüsüydü. Eğitime ve hoşgörüye verdiği önemle bilinir. Feza Okulları’nın kuruluşunda aktif rol oynamış, Zulüm rejiminin baskılarına rağmen “Bu okulların kurucusu benim” diyerek okulları korumuştur. Hocaefendi ile mektuplaşmış, onu Amerika’da Şeyh İsmail’le birlikte ziyaret etmiştir. Hocaefendi’nin kardeşinin vefatında taziye mektubu göndermiş, cevabını alınca da duygulanarak, “Ne ince insan,” demiştir. Eğitimdeki bu çabaların Nobel Barış Ödülü ile taçlanması gerektiğini savunmuştur.

Feza Koleji Genel Müdürlüğü yapmış İbrahim Bıçakçı anlatıyor: Feza Kolejleri’nin kuruluş süreci de kolay olmamıştır. Feza Boys için arsa bulma çabaları sırasında 500 bin dolarlık bir yerden vazgeçilir. Tesadüf eseri tanışılan Mari Bey, Tegeta’daki bir arsayı “Siz de Müslümansınız, size verelim,” diyerek tahsis eder. Ancak çıkar çevreleri arsa üzerine izinsiz yapılar diker. Seçim sonrası Yerel İdareler Başkanı olan Mari Bey, “Siz Tanrı’nın sevgili kullarısınız, çözeceğim,” der ve yedi gün içinde arsa boşaltılır.

Feza Kolejleri’nde idarecilik yapmış Akif Saka, Alptekin Bey’i şöyle hatırlıyor:

“Mütevazı, beklentisiz bir insandı. İdarecilik tekliflerine hep mesafeli durdu. Ağzından asla gıybet duymadım.”

Yıllarını Tanzanya’ya vakfeden Alptekin Bey’in arkadaşlarından Ali Akkız’ın Hakuna Matata adlı kitabında geçen bir anekdot da dikkat çekici:

“Okul açılacaktı, isim gerekiyordu. ‘Işık’ ve ‘Feza’ önerdik. Bakan Mzee Kapuya, ‘Işık olmaz,’ dedi. Meğerse Svahili dilinde ‘ışk’ aşk anlamına geliyormuş. Böylece Feza ismi kabul gördü. Vakfa da ‘Işık’ adı verildi.”

Bugün Feza Okulları, 10 kampüsüyle Tanzanya’nın en saygın eğitim kurumlarından biri. 2007’den bu yana hemen her yıl ilk 10’da yer alarak akademik başarıda istikrarını sürdürüyor. Tanzanya medyasında defalarca örnek gösterilen bir model hâline geldi.

30 yıldır Tanzanya’da yaşayan Alptekin Aksoy, yalnızca eğitimde değil, jeneratör ticaretinde de ülkenin önde gelen iş insanlarından biri hâline gelmişti. Ne yazık ki, 18 Temmuz 2025 tarihinde silahlı saldırıda hayatını kaybetti. Zaten yakın zamanda hayat arkadaşı Rukiye Hanım’ı, ondan önce de kayınpederi Şeyh İsmail’i kaybetmişti. Dört kızı var, üçü üniversite birisi ise lisede okuyor.Babalarının mirasını belki de onlar yaşatacaklar.

Hayatının büyük bölümünü başka bir coğrafyada, başka çocuklar için vakfeden bu mütevazı insan, geride güzel evlatlar, yüreklerde izler, bir ideal ve dualar bırakarak bu dünyadan göçtü.

Vasiyeti üzerine Alptekin Zeynelabidin Aksoy Darüsselam’a defnedildi. 

Ruhun şâd olsun! Bıraktığın miras Tanzanya’nın yüzünü güldürsün.