Bu yazıda, Fethullah Gülen Hocaefendi’ye geçen hafta ve bu hafta yaptığım ziyaretlerin bazı notlarını paylaşacağım.

Daha önceki bir yazıda ifade ettiğim gibi, “ders halkası” kavramını geniş manada ele alıyorum ve Hocaefendi’inin bu mekanda yaptığı sohbetleri, sorulara verdiği cevapları bu çerçeveye dahil ediyorum.

Hapishanedeki bir arkadaşımız, geçen sene vefat eden Hizmet dairesi içindeki kıymetli bir insanla alakalı çok güzel bir rüya görmüş, bu rüya anlatılınca Hocaefendi şu mukabelede bulundu:

Vefat eden insanları yad ederken, medh-ü sena ederken, “Allah’a karşı saygılı olma” çizgisini korumanın ehemmiyetine işaret ediyor Hocaefendi… “İyi bilirdik, hayırlı bir insandı” deyip şehadetimizi yapmak, ama çok sevdiğimiz insanları yad edelim derken, aşırı medh-ü sena ve övgülere girmeme, ölçülü olma, haddi aşıp “Allah’a karşı kimseyi tezkiye etmeme”, bu hususta Peygamberi ölçüye riayet etme… Yani hüküm vermeme..

Merhum Mehmet Ali Şengül Ağabey'in Hocaefendi nezdindeki kıymetini biliyoruz. Dikkat ettim, Hocaefendi onunla alakalı konuşurken de bu ince çizgiye dikkat ediyor ve onun hasletlerini nazara veriyor:  

Demek ki asıl mesele, vefat eden insanların hasletleri üzerinde durma, hüsn-ü şehadette bulunurken de Allah’a karşı saygıyı her zaman muhafaza etme ve ifrata girmeme… 

 

Bir ülkede büyük bir gazetede Hizmet Hareketi ile alakalı bir yazı dizisi yayınlandığı söylenince Hocaefendi şu karşılığı verdi:

Alvar İmamı’nın, “Ne ilmim var, ne amalim” beyitini okuyan Hocaefendi, şöyle devam etti:

Meseleleri “hazmetme” ve “hasede girmeme” üzerinde duran Hocaefendi’nin bu konudaki sözleri:  

Bu sırada bir talebesi, Sızıntı dergisi yayınlanmadan önce, 1978’de, “Zuhur” bülteninde yayınlanmış Hocaefendi’nin “Dünden Bugüne” yazısını hatırlattı ve yazıdaki şu ifadeleri okudu: 

“Hizmet bizde başlasın, bizde bitsin düşüncesinde, şeytanın desisesi olma ihtimâli vardır. Hakperestlik, Hakk'ın hatırının âlî tutulmasını iktiza eder. O noktada Hakk'a hizmet eden her el öpülür. Her düşünce saygı ile karşılanır. Öbür âlemde Hakk'ın inâyet ve ihsanı, bizim hendesemize göre cereyan etmeyecektir... Öyle ise, ey ebet yolunun yolcuları! Nâmütenahi bir zaman içinde beraber olacağınız kimselere karşı, davranışlarınızı ayarlarken, dünya ile biten kin ve nefretlere, hodgâmlık ve hasetlere göre değil; buradan intikâlle başlayan ebedî âleme göre ayarlayınız! Ayarlayınız da, şu dirilişimizi yozlaştırmayınız!.. Öyle ise gelin gören, bilen ve Nigehbân olanın huzurunda ahdu peymanda bulunalım! Millet ve mâzî düşmanlığı ölsün, bizler, o mezarın başında ister imam olalım, ister mezarcı... Bu kasvetli bulutlar gitsin, bir güneş doğsun, ister sultan olalım, ister dilenci!..” 

Bu okuma bitince Hocaefendi’nin ifadesi:

“Müspet hareketi” her şart altında sürdürmek gerektiğine dair muazzam bir ölçü daha: 

Hocaefendi’ye şu soruyu sordum:

Cevabı şöyle: 

“Risaleler ana kaynak” diyen Hocaefendi, ama teferruatta farklılıklar, metodlarda değişiklikler ve yeni açılımlar olabileceğini ifade etti.

Bizim neslimiz Hocaefendi’yi 1980’li yılların sonunda yeniden başladığı vaazlarla tanıdı. O vaazlar bir manada bizim kuşağımıza bir armağan gibiydi. Türkiye’nin sallantıda olduğu bir dönemde fırtınaya yakalanmış ve istikamet arayan üniversite gençliğine yön veren bir deniz feneri gibi…

 

Hocaefendi’ye şu soruyu sordum: 

Hocaefendi, Türkiye’de geçmişte yaşanan olumsuz şartlara işaret ederek, Sonsuz Nur vaazları devam edebilseydi, “Meseleler başka zaviylerden ele alınırdı. Bu meselenin bir de bu yanı var denilirdi…” dedi. 

O dönemin varidatı olan “Sonsuz Nur”, 50’den fazla dile çevrildi, Bütün dünyada yüzbinlerce adet okundu.

“Türk insanında kitap okuma duygusu geliştirilmedi” diyen Hocaefendi’ye şu soruyu sordum: 

“Bir defasında en az Japonlar kadar kitap okumalı demiştiniz. Bu sözünüz, Hizmet dairesindeki arkadaşlar için de geçerli mi?”

Cevabı şöyle oldu:

Bir İslam ülkesinden gelen bir ziyaretçi Hocaefendi’ye, Arapça ve Farsça yazılmış dört eser takdim etti. Bunlarda bir Mevlana Halid Bağdadi’nin “Mektubat” isimli eseriydi. Yeni yayınlanmış bir eser…

Hocaefendi, “İmam Rabbani’nin Mektubat’ını okuduk. Bunu da okuyalım. Üstad Hazretleri de ona farklı değer veriyor. İmam Rabbani’ye değer veriyor.” diyerek bu eseri ders halkasında müzakere edeceklerini ifade etti.

Yeni gelmiş bir esere Hocaefendi’nin bu ilgisi, zannediyorum, bizlere de her zaman yeni şeylere açık olma manasına çok şey ifade ediyor. 

Ve Mehmet Akif Ersoy ve “Safahat” ile alakalı bir değerlendirme:

Ve Hocaefendi’nin ağzından vurgulu bir şekilde dökülen şu kelimeler:

Bu ölçüler, kötülük düşüncesine kilitlenmiş insanların taarruzuna maruz kaldığımız şu günlerde ifade ediliyor.

Hocaefendi şu cümleyi üzüntüyle ifade etti:

Ne kadar çok manalar yüklü bir cümle… 

Belki bu cümleyi şöyle de anlayabiliriz:

İnsanların bize takılmalarına ne kadar çok mani olursak, hizmete kötülük yapmalarını o kadar azaltmış oluruz…