Türkiye kültüründe baba olmanın bir ağırlığı vardır. Baba olunca davranışlarınıza dikkat etmeniz, ağır abi modunda takılmanız bazen de içiniz her ne kadar çocuk olsa da çevre baskısıyla olmadığınız bir kalıba sokulmak istenirsiniz. Bir anda dünyanın yükünü yüklenmeniz gerekliymiş gibi bir duyguya kapılırsınız. Aslında ailenize katılan yeni bir afacanın sorumluluğunu alacaksınızdır. Ve bu bir ağırlıktan çok keyfi çıkartılacak, şükrü eda edilecek bir güzelliktir. Bazen annelerimize “Babam niye beni kucağına almadı ya da niye benimle oynamadı?” diye sorduğumuzda “O seni seviyor ama belli etmiyor.” gibi cevaplar almışızdır. E ne de olsa annesinin babasının yanında çocuğunu sevmenin ayıp kabul edildiği bir kültürden geliyoruz. Günümüzde ise bu anlayış kırılmışa benziyor. Çalışan annelerin oranlarının artmasıyla birlikte babaların evdeki rolleri de değişmeye başladı. Yeni nesil babalar da artık anneler kadar çocuklarıyla ilgileniyor, alt değiştiriyor, mama yediriyor ve parkta doyasıya vakit geçiriyor. Eskiden olsa kılıbık ya da ‘sen ne biçim babasın’ kategorine giren babalar artık normal kabul ediliyor. Babalar Günü’nü kutladığımız bu günde yeni nesil babalardan deneyimlerini dinledik.

Hayatımızdaki bir çok değişim yavaş yavaş olur ama bu seferki çok netti. Mavi’nin doğum haberini aldıktan sonra rahat bir nefes almak için kardeşimle birlikte bahçeye inmiştim. Odaya geri dönüp kapıyı açtığımda Ayla’nın kucağında Mavi’yi görünce tam anlamıyla anladım artık üç kişiyiz. O kapı bir zaman makinesi gibiydi, çok güzel bir histi. Ben genelde evde çalışan biriyim. O yüzden Mavi’yi annesinden daha çok görüyorum diyebilirim. En çok ona yemek yedirmeyi seviyorum.