Yusuf Bekmezci Abi kendisini iman hizmetlerine adamış, dakikasını fevt etmeyen, lüzumsuz söz ve fiilden uzak duran, ömrünü gençliğin eğitimi, ahlakı, fazileti için tüketmiş bir dava adamıydı. Vakurdu, ciddiydi, mehabetliydi, ama duyarlıydı, duygusaldı, gözü yaşlıydı. Dünyanın her yerinde açılan eğitim müesseselerinde, alınan bilim madalyalarında, yetişen Altın Nesil’de onun emeği, gözyaşı, teri vardır.

Beldelerinde herkesin bildiği, tanıdığı, güvendiği, örnek aldığı, Nusret Muğla, Yusuf Bekmezci gibi erenler, hasbiler torun sevecek yaşlarında, boğazına kadar pisliğe gömülmüş bir rejim tarafından “terörist” ilan edildiler. Katiller, caniler, tecavüzcüler sokaklara salınırken eline çakı almamış bu pîr-i faniler hücrelere atıldı, tedavileri yapılmadı, tahliye edilmedi, hapishanelerde öldürüldüler. Ödüller verilip omuzlarda taşınacak, ülkesi için çırpınan insanları, hiçbir şekilde şiddete bulaşmadıkları halde “terörist” ilan edip hapislerde öldüren ülke iflah olmaz! Bunu seyreden halkın da yüzü gülmez! 80’lik hasta hayırseverleri cezaevlerinde öldürmesi, kadın, çoluk çocuk, yaşlı ve hastalara zulmetmesi, iktidarın haddi aşan, zalim bir güruh olduğunun açık delilidir.

Yıllarca Anadolu’nun dindar bilinen şehirlerinden gelen öğrenciler Müslümanlığı İzmir’de öğrenmişti. İslamcı yobazların “gavur” diye anmaktan büyük mutluluk duyduğu bu kent, on binlerce gence hayatın ve mümin olmanın anlamını öğretmişti. Bugün yeryüzünün her tarafına dağılmış yüz binlerce gencin ilk gidenleri bu şehirden yola çıkmıştı. Yusuf Pekmezci işte o hareketin ilklerinden, öncülerindendi ve kendisi de İzmir’i bırakıp Kazakistan’a hicret etmişti.

Hizmet’in temel düsturu olan sınırsız ve hesapsız iyilik yapmayı öğreten en önemli şahsiyetlerden biriydi. Arkadan gelenler sınırsız iyilik yapmayı onlardan öğrendi.

Şimdi bir fırsat olsa 80’li yıllara dönebilsek ve Yusuf Abi’ye kendisini bekleyen hayatı ve akıbetini göstermek mümkün olsaydı, ne derdi? Allah yoluna adanmış bir hayat sürdükten sonra zulüm altında emanetin teslim edilmesi. Değil pişmanlık duymak sanıyorum duyar duymaz şükür secdesine kapanırdı. Yusuf abi seksen küsur yıllık hayatını muhteşem bir final ile tamamladı. Zalime hiç eyvallah etmeden ruhunu teslim etti.