- Çektiğimiz şartları düşün. Ne ışık ne kamera ne diğer alet edevat. Sıfır. Dökülüyor. Ben İngilizce bildiğim için yabancılar geldiği zaman ülkeye, benim setime getirirlerdi. Galata Kulesi’nde bir film çekiyordum bir gün; bir mücevher soygunu filmi. Kule çevresindeki o eski, yüksek apartmanlardan birinin terasındayız. Metin (Akpınar) bir tele bağlı, o telden kendini çekerek kuleye gidiyor. Işıkları kurduk, havayı yarattık ama o zamanki şaryoları çıkaramadık oraya. 

- Merdivenler müsait değildi. Ben de eski bir halı buldurdum evlerden birinden. Koyduk halıyı yere, kameraman, elinde kamera arka üstü yattı. Biz de halıyı çekiyoruz. Birden kapı açıldı, Amerikalılar girdi içeri. Şaşkınlıkla bakıyorlar. Ben hiç gocunmadım, utanmadım. “Film çekmek bir kreasyondur; o kreasyonda siz elinizden geleni yapın; mükemmel bir teknolojiniz olmasa bile sonuç alabilirsiniz.” İçlerinden biri filmi bulmuş seyretmiş; ABD’den bana bir tebrik mektubu gönderdi. Gene başka bir sete yine Amerikalılar geldi, “Provalı mı çekiyorsunuz” dediler. Çünkü ışıklarımız ancak prova çekerken idare edebilecek kadardı. Halbuki biz onunla film çekiyorduk ve iyi kötü bir teknik yakalamıştık.

- Avrupa’yı yakaladık. ABD tabii daha önde teknik olarak ama çok az farkla. Yatırım lazım, yatırım. Ne bileyim Şahan Gökbakar denilen çocuk büyük para kazanıyor. Cem Yılmaz da öyle. Biraz yatırım yapsalar ABD tekniğini yakalarlar. Ama nedense parayı alıp ceplerine koymak daha hoşlarına gidiyor. 

- 70 yaşını geçtiğiniz, arkanızda da bir birikim bıraktığınız zaman, bu işi yıllardır yapan insan olarak biraz konuşma hakkına sahip oluyorsunuz. Kendiniz için konuşmuyorsunuz artık;  ben birilerine yardımcı olmak için söylüyorum sadece. Bir örnek vereceğim ama yine mutlu olmayacaklar. 

- Yabancı Oscar’ı diye bir olay var. ABD denen ‘ulu ülke’ ne kadar alicenap olduğunu göstermek için bazı ülkelere bu ödülü vermek ister! Kalkıp İtalya’ya, Fransa’ya verdiğinde kimsenin umurunda olmuyor ama Türkiye’ye, Malezya’ya Yunanistan’a, Güney Amerika ülkelerine verince bir şey yapmış oluyor. Biz bunu alamıyoruz, dikkat edersen. Çünkü ukâla, kendini ispatlama zavallığına düşmüş filmler çekiyoruz. Çok iyi teknik, çok doğru yönetmenlik ama senaryolar hep zoraki…  İtalyanlar kaç defa aldılar bunu. Filmlerine bak, ‘Postacı’ sıcacık bir film. Ukâlalık var mı hiç? ‘Cinema Paradiso’ mesela, dünyanın en neşeli ama en iç burkan filmi. Bizim filmler gibi. ‘Hayat Güzeldir’ de öyle.

- Bu ülkede o kadar güzel malzeme var ki...  Git herhangi bir kıyı kasabasına, karşı taraftan biriyle bizden birinin aşkını işle. Ben Kıbrıslıyım. Bir film çekecektim, çok istememe rağmen olmadı. Ada’da Maraş diye bir bölge var biliyorsunuz;  kapalı bölge, binalar yıkılıyor, bomboş, fareler dolaşıyor. Ben bir Rum kızıyla bir Türk’ün, baskılardan bunalıp Maraş’a kaçarak, o cangılın ortasında yaşam kurmasını ve aşkını işleyen bir senaryo yazdım. Rauf Denktaş’la da paylaşmıştım; çok hoşuna gitti; “Yalnız karşı tarafla da konuşmak lazım” dedi. Derken  olmadı işte, öyle kaldı. 

Bugün de mümkün. Çekmek lazım.