Osman Özsoy arkadaşımız sormuştu: “Efendim, nüfus sayımında bize vazife vermişlerdi. Ev ev dolaştık. Dikkatimi çeken şu oldu; her evin kokusu ayrı… Fakat bizim yurtların  ve talebe evlerinin kokusu bir… Sanki hepsinde aynı koku var. Bunun sebebi ne olabilir?”  Cevaben, “Osman Bey, bizim müesseselere  uğruyorlar!..” buyurmuştu. Başta Efendimiz’in (S.A.S.), Sahabe Efendilerimizin ve diğer mübarek büyüklerimizin manevî ziyaretlerinden bir şekilde sinen koku idi bu elbet…

         Erzurum’da Hocaefendi, Hizmet’i ilk tanıyışını anlatırken  “Bizi ilk defa dersaneye davet ettiklerinde Hâtem Hoca arkadaşımla gitmiştik. Çok sade, basit fakat tertemiz bir mekâna girince, oradaki insanların  ihlaslı halleri bana, sanki sahabelerin bulunduğu bir mekâna girmişim gibi geldi. Babam Ramiz Hoca, çok sahabe aşığı bir insandı ve onlarla ilgili çok kitap okurdu. Ben de öyle… İçimden, ‘Ya  Rabbi beni bu cemaatten eyle’  diye dua ettim. Birkaç gün sonra Cuma idi. Vaiz çok güzel konuşuyordu. Coşup kendimden geçmişim, ‘Allah’ım beni bu cemaatten ayırma diye yalvardım yakardım.” dedi.

         “Işık Evlerde Hayat” yazısında da şöyle diyor:  “En derin ledünnî güzelliklere açık saniyeler, ruhun isteklerini çoğaltarak ve inkişaf  ettirerek geçen dakikalar,  gönüllere genişlik salıp sonra da sonsuzlaşan saatler, çağımızda dünyanın en güzel biraz da muhataralı yerleri olan IŞIK  EVLERE  yaraşır.

         “Her akşam, işinden, okulundan, dairesinden ayrılıp bir VAHA’ya koşuyor gibi, ışık evlere koşup gelenler, bu evlerin kendilerine has büyüleyici duygularına dalar, şurada-burada zihinlerine ilişen kötü, duygu ve tutkulardan sıyrılır, başları Cennetlere ulaşmış gibi derin bir huzura ererler. Her akşam her vazife dönüşü, ışık evlerin MÜDAVİMLERİ  için hayata yeniden dönüş ve kendilerini idrâk ediş demektir. Onlar, her yirmi dört saatte bir kere yeni bir BA’SÜ BA’DEL MEVT (Öldükten sonra dirilme) görür, ruhlarındaki Cennetlerde dolaşır ve renkli  talihlerine tebessüm eder, kendilerinden geçerler.

         “Biz hepimiz, MÂBEDLEŞEN  bu IŞIK  EVLERİN   gölgesinde varolmanın, yaşamanın, ümitlenmenin, ölçülü bulunmanın ne demek olduğunu daha iyi anlar, kendimizce hayatı daha derinden kavrar ve varlığı daha farklı buluruz. Güya her gün onlara ulaşacağımız ana kadar birer KADAVRAYMIŞIZ  da, onlara ulaşınca, KUDRET’ten İlahî nefhalara ermiş gibi dirilip, başkalaşıp ötelere uyandığımızı ve birer mânâ insanı haline geldiğimizi hissederiz. Sanki onların içinde geçirdiğimiz her dakika, sonsuz zamandan bir parçaymış gibi, ruhlarımızda ebediyet duygularını  deşer ve  gönüllerimize hayat üfler geçer; geçer de  bu sihirli esintilerin, bu tılsımlı tesirlerin  altında hayatı, daha bir başka hisseder ve daha bir başka yaşarız.

         “Bizler, çok defa bu sihirli muhitte, hazların en erişilmezine, itminan ve sükûnun en baş döndürücülerine erer, her şeyi bir aşk ve şevk neşvesi içinde tanır, duyar ve kendi kendimize: ‘Yoksa bu yaşadığımız hayat CENNET  HAYATI  MI?’  diye mırıldanırız.

         “Ben şahsen, Işık Çağından bu yana, varlığını Cibril’in emniyetle açılıp-kapanan kanatları altında sudûre gelmiş bu NURDAN  EVLER’de akıp duran zamanları, onların hususî şivesini her zaman kanımda ve asabımda hissetmişimdir. (…)  Öyle zannediyorum ki, dünyada, en tesirli zevkler, en baş döndürücü lezzetler, en canlı şiirler, en tatlı musibetler ülfete, ünsiyete yenilseler de, her zaman sonsuza açık bu IŞIK  EVLER, gönüllere bakan derinlikleri ve gözleri kamaştıran renkleriyle ebedlere kadar pür pür parıldayacak ve ülfetler karşısında renk atmayacaklardır.” (Günler  Baharı Soluklarken)

         Bizim ocakları hâlâ tüten bu mekânlarımıza, bu huzur odağı serâlarımıza, bu sahabe kokusu yayan bahçelerimize, çok büyük aşk-şevk ve gayretler  ile  candan sahip çıkmamız gerekiyor…