Hafızam beni yanıltıyorsa Allah affetsin, hayatımda kimseye dalkavukluk yaptığımı ve inanmadığım bir şeyi söylediğimi hatırlamıyorum.

1982 Nisan ? 1983 Kasım arası İran Başkonsolosluğu'nda iki başkonsolosla ?Muhammed Sermedî ve Muhammed Tahirî ? çalıştım ve her ikisiyle de bir meselede ciddî kavga ettim; “Eğer burası İran ulus devleti başkonsolosluğu ise bir şey demem, ama bir İslâm devletine aitse, burada sizin kadar benim de söz hakkım var.” dedim ve kavgasını yaptığım meseleyi Tahirî Bey kabul etti.  Kâmil bir âlim-i mürşid olarak itimat ettiğim Hocaefendi'ye dahi “Hocam, kusuruma bakmayın; ben, başka zeminlerde yetiştim; sizin söylediklerinize de kalben tam mutmain oluncaya kadar her zaman hemen katılamayabilirim.” dediğimi hatırlıyorum. Çalıştığım Nil Yayınları'nda yönetimle iki defa ipleri koparacak hale geldim ve her iki defada da önceki yıllarımda çalıştığım bir yayıneviyle görüşmek üzere evden çıktım; bir defasında bir saate yakın beklememe rağmen belediye otobüsü gelmeyince geri döndüm. Diğerinde bekâr olan yayınevi sahibinin kaldığı eve vardım; evde yoktu; gelmesini beklerken âdeta boğazım mengeneyle sıkılıyormuşçasına bir hal içinde öleceğim diye kendimi dışarı dar attım. Kemalince hamdolsun, Allah, Hizmet'ten kopmaktan kurtardı.