Asrımızın büyük çilekeşlerinden Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri çile yüklü hayatını şu cümleleriyle özetler:

“Seksen küsur senelik hayatımda dünya zevki namına bir şey bilmiyorum. Ömrüm harp meydanlarında, esaret zindanlarında, memleket mahkemelerinde, memleket hapishanelerinde geçti. Divan-ı harplerde bir cani gibi muamele gördüm, bir serseri gibi memleket memleket sürgüne gönderildim. Memleket zindanlarında aylarca ihtilâttan men edildim. Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere maruz kaldım.”

Ancak onun bu sözlerinde bir başa kakma ve hâlinden şikâyet olduğu da anlaşılmamalıdır. Zira o, kendisine en olumsuz muameleyi yapanlara bile hakkını helâl ettiğini ilân erdemini de göstermiş ve, “Bana zulmedenlere, beni kasaba kasaba dolaştıranlara, türlü türlü ithamlarla mahkûm etmek isteyenlere ve zindanlarda bana yer hazırlayanlara hakkımı helâl ettim.” diyerek benzeri sıkıntılara maruz kalmakla karşı karşıya gelenler için arkasında güzel bir yol bırakmıştır.

Gözümde ne cennet sevdası...

Başı yüce dağlar kadar yüksek ve dumanlı bu büyük çilekeşin, çektiği ıstırap ve amansız sıkıntıların verdiği bir ruh hâletiyle söylemiş olduğu, “Zaman oldu ki, hayattan bin ziyade ölümü tercih ettim. Eğer dinim intihardan beni menetmeseydi, belki bugün Said, topraklar altında çürümüş gitmişti.” ifadeleri, çekmiş olduğu çile ve ıstırabın derecesini göstermesi bakımından oldukça önemlidir.

Hayatını insanlığın mutluluğuna adayan ve “... Sonra ben cemiyetin iman selâmeti yolunda âhiretimi de feda ettim. Gözümde ne Cennet sevdası var, ne Cehennem korkusu... Bir Said değil, bin Said feda olsun... Milletimin imanını selâmette görürsem, Cehennem’in alevleri içinde yanmaya razıyım. Çünkü vücudum yanarken gönlüm gül gülistan olur. Milletimin imanını selâmette görmezsem Cennet’i de istemem. Orası da bana zindan olur...” diyecek kadar fedakâr, milleti adına yaşayıp onun için ıstırap çeken bu nur insan, hayatta iken yaşadıkları yetmiyormuş gibi belli ki mezarında da rahat bırakılmayacaktı…