Fincancı bugün Evrensel gazetesinde yayınlanan yazısında merhum Açıkkolu ile ilgili süreci de özetledi.

Yazıdan ilgili bölüm:

Haftayı zaten öfkem burnumda geçirmiştim. Canım yoldaşım Celalettin Can ile sevgili meslektaşım, mesleğimizin onuru Onur Hamzaoğlu’nun tutuklanması, sevgili Onur’un gözaltı koşulları ve gözaltı muayenelerinin acınası halini paylaştığı gözlemi yetmezmiş gibi İstanbul Cumhuriyet Başsavcısının darbe girişiminin hemen ertesinde gözaltında ölen bir öğretmenin, Gökhan Açıkkollu’nun işkence sonucu gelişen ölümüne “işkence sebebi ile öldüğüne ilişkin tüm iddialar örgütsel propaganda amaçlı olup gerçeği yansıtmamaktadır” açıklaması tuzu biberi oldu bu haftanın.

 

Bir ağır ceza mahkemesi gerekçesinin oluşturulmasındaki nüktedanlık(!) ne kadar tüyler ürperticiyse, savcılığın tıbbi delilleri yok sayarak işkence iddiasının gerçeği yansıtmadığını söylemesi, bunu da örgütsel propaganda olarak adlandırması o kadar dehşet vericidir. İlk kez karşılaştığımız bir söylem sanılmasın, bundan yirmi küsur yıl önce bir Adalet Bakanı yazdığım rapora atıfla Dev-Solcu olup olmadığımı sorabilmiş, bu şehrin valilerinden biri otopsi bulgularına dayanarak işkencede öldüğünü yazdığımız için “sözde işkence” tanımlaması ile beni devlet düşmanı ilan edebilmiştir. Tekrarlayan özellikteki benzer açıklama ve yaklaşımlar bu memlekette işkencenin varlığı ve sürmesinin temel sebeplerindendir.

Ancak, işkencenin sürmesinde bir de biz sıradan vatandaşların önemli bir sorumluluğu vardır. Gökhan Açıkkollu 2016 yılının Ağustos ayında ölmüş, otopsi raporunun çıkması ve yakınlarının adalet duygusunu karşılamadığı için ikinci bir görüş almak üzere Türkiye İnsan Hakları Vakfı’na başvurarak tıbbi değerlendirmenin tamamlanması 2017 Ocak ayını bulmuştur. Bu sürede kısık sesle de olsa “işkence” iddiaları gündeme gelmiş, gömülmesi ile ilgili “hainler mezarlığı” utancı da dahil pek çok ihlal gerçekleşmiş ama kamuoyunda yer bulamamıştır. Ne yazık ki, 2017 başında tıbbi değerlendirme sonucunda ölümün işkenceyle ilişkisi gösterilip paylaşıldığında da bu geçtiğimiz bir yıl boyunca kimsenin vicdanına temas edememiştir. Ölümünden bir buçuk yıl sonra göreve iadesine ilişkin bir yazının kamuoyunun gündemine taşınması üzerine işkence tartışılabilmiş, “suçsuz bir insana işkence” üzerinden o vicdanlar harekete geçmiştir. Başsavcılık ve yetkililer de işkence iddiasının soruşturulmasında sergilemedikleri bir hız ve kararlılıkla işkence sonucu ölmediğini “örgütsel propaganda” gerekçesi ile reddederken bir yandan da suçu kanıtlama telaşına düşmüştür. Suçluysa işkence yapılması mazur gösterilebilir, hem zaten işkencede öldüğünü söyleyenler de örgütsel propaganda yapmaktadır. İşte vatandaşın sorumluluğu da burada başlamaktadır. Kim olduğundan, suç işleyip işlemediğinden, ne tür bir suç işlediğinden bağımsız olarak hiç kimseye işkence yapılamayacağını kuvvetle savunmak gerekir. Çünkü vatandaş bilmelidir ki, işkencenin meşru kılındığı bir vatanda hiç kimse güvende ve işkencenin uzağında değildir. Hele ki bu memleketin vatandaşı hekimler! Onun için gözaltı birimlerinde muayene yapmayı reddetmelidirler. Onun için kapsamlı ve ruhsal durumu da dahil bütüncül bir muayeneyi yapmalıdırlar.

 

Biz hekimlerin çok değerli bir ayrıcalığı olduğunu düşünürüm ya hep. Savaşta bile hekimlik gereği düşman askerini tedavi etme yükümlülüğümüz bu dünyanın bize dayattığı yüklerden arınmış olmayı gerektirir hani. Hekimliğin doğal sonucu olmalıdır dolayısıyla insan hakları savunuculuğu ve onun için de, işkencenin kime yapıldığına değil, yapılıp yapılmadığına bakmak gerekir.