İstanbul’a gelmeden önce uçağa bindim. Uçağa binmeden bir kafeye oturdum. Bira içtim. Yakalanırsam, tutuklanırsam son kez bir bira içmiş olmak için. İstanbul’a geldim. Numarasını aldığım kişiyi aradım, buluştuk, araçla beni Edirne’ye getirdiler. Edirne’de bir yerde bizi bıraktılar. Sınıra doğru beni başka bir arkadaş aldı. Birlikte bayağı, kilometrelerce yol yürüdük. Yolda çeşitli hayvanlarla karşılaştık. İnek, köpek… Hayvan sevgim var da o gün için yok yani, gerginim. Hayatınız söz konusu. İneklerin boynunda çan olduğu için bizi görünce tepki veriyorlar ve bu da işimizi zorlaştırıyor. Ses oluyor. Askerlerin sizi fark etmemesi lazım. Heyecanlıyım, sinirliyim, korkuyorum…  Bütün duyguları aynı anda yaşıyorsunuz. Yürüdük çok yürüdük. Artık yorulduğumu hissettim ama durma lüksünüz yok.. Karşınızda hayallerinizi kurduğunuz yer var, yeni bir yaşam var. Oraya gitmeyi mi tercih edersiniz, yoksa o bataklığın içinde dibe batmayı mı? İnanın arkama dönüp baktığımda Türkiye tarafına koskoca bir bataklık, karanlık bir dünya görüyordum. Ama önüme baktığımda aydınlığı görüyordum, hissediyordum. Her insan aydınlık tarafa koşmayı tercih eder, onun peşinden gider.

Türk askerlerini ilk gördüğümüzde sağa sola devriye yapıyorlardı. Onlar sağ tarafa geçtiklerinde biz Meriç nehrinin yatağına koşmaya başladık. Ama hala Türkiye sınırları içindeyiz. Meriç nehrinin yatağında saatlerce çalıların içinde Meriç nehrini aradık. Su sesi geliyor ama nereden geldiğini bilmiyoruz. Bir ara kaçakçı da pes etti. Dönelim dedi, ben hayır, dedim. Saatler sonra nehri bulduk. O kadar çok sevindik ki. Kaçakçı botu verdi, şişir geç dedi. Bot dikenlerden dolayı patladı. Şişiriyoruz ama hava kaçırıyor. Hayatımda bu kadar fiziki güç harcadığımı hatırlamıyorum. O kadar hızlı bir şekilde botu şişirmeye çalışıyorum ki bir ara kendimi kaybetmişim.

Botu şişince suya koyduk. Kendim de nehre inip boy verdim. Her yerim ıslandı zaten. Kaçakçı beni bota bindirdi karşıya doğru geç dedi. Ben de karşıya doğru botla beraber geçmeye çalıştım. Botun bir yarısı ve benim ayağımın biri suya battı. Nehrin ortasında bir kez döndüğümü hissettim. Sonra kavrayabildim, nasıl götüreceğimi. Karşıya geçtiğimde her yerim ıslaktı. Meriç nehrinin Yunanistan tarafında bir ağacın tepesine çıktım. Orada sabah olmasını bekledim. Çünkü görmüyorum ötemi, karanlık… Derken sabah oldu. O kadar çok çalılık, diken vardı ki, karaya ulaşamıyordum. Çok zorlandım, geçemeyeceğim dedim. Uğraştım, geçtim.

Her yerim ıslanmıştı, kimse de yoktu, çırılçıplak soyundum ve güneşe doğru döndüm, yattım. Çok üşüyordum. Çok fazla enerji kaybetmiştim. Dinlendim, giyindim, tekrar yürümeye başladım, ama nereye yürüyorum hiç fikrim yok. Yunan askerlerini gördüm. “Helo melo” dedim kendimi bir şekilde anlatmaya çalıştım.. Su istedim su verdiler, üşüyordum montlarını uzattılar. Beni askerler polis noktasına götürdü. O süreçte Türkiye’den gelen insanlarla karşılaştım. Solcusu, cemaatçisi, sohbet ettik.

Türkiye’den sadece iki yüz lira ile gelmiştim, Euro’ya çevirince fazla para etmiyor. Sağ olsunlar, yanımdaki abiden rica ettim para verdi bana, Selanik’e gelince veririm dedim, paramı Euro’ya çevirince. Selanik’e geçtim. Selanik’te ödedim borcumu. Sonra Atina’ya gelmek için, gece trenine bilet aldık. Ben aldım bileti ve kaybettim, ikinciye de param kalmadı. O abiler bana bilet aldılar, Atina’ya gelince de 10 Euro verdiler idare edeyim diye. O gün hayatımda yeni bir başlık açıldı: “Yabancı bir şehirde 10 Euro ile ne kadar yaşayabilir insan?”

Bunu yaşadığım için mutluyum. Kocaman bir şehirde, tanımadığınız bir yerde ayakta kalabilmenin yolunu düşünüyorsunuz. Aç kalmamak için, daha önce yaşamadığınız tedirginlikleri yaşıyorsunuz. Bu sizi daha güçlü hale getiriyor. Yaşama, barınma probleminiz var, bunu aşmaya çalışıyorsunuz. Ama bir şekilde oluyor işte. Atina’da hiç evsiz ve sokakta kalmadım. Kendinizi anlatabildiğiniz müddetçe o enerji sizin karşınıza güzel bir şekilde çıkıyor. Doğru insanları karşınıza çıkarıyor.

Benim Atina’da bir sazım oldu, iyi bir saz da değildi ama kendimi ifade edebiliyordum. Bu sazı her yerde, Atina’nın her köşesinde çaldım, insanlara şarkı söyledim. İnsanların ilgisini çektim. Dertli çalıyorum, hüzünlü çalıyorum, insanlar bunu hissedebiliyorlar. Anladım ki doğru yoldayım ve ben bu işi yapmalıyım, dedim.

Bir baktım, insanlar bana bira ısmarlıyor. Birileri yemek ısmarlıyor. Ben de saz çalıyorum. Bu sürede “Anarşist Squatlarda (işgal evi)” kalıyordum. Göçmen derneklerinde yemekleri ücretsiz yiyordum ama ben de bulaşık yıkıyordum, kimse zorlamıyordu ama benim gönlüm razı olmuyordu, karşılığında bir şey yapmak istiyordum.

Bir gün bir abi geldi, sohbet ettik, anlattım durumu, anladı. Onlarda kalmamı teklif etti, şirin bir aile eviydi. Bir süre onların evinde kaldım. Sonra enstrümanımı Türkiye’den getirdim ve ilk paramı kazanmaya başladım. Hiç param olmadığı halde kimseden istemediğim halde param oldu. O anın heyecanı büyük. Para kazandım! Müzikten, sevdiğim bir işten para kazandım! Çok mutlu oldum.

Paramı biriktirdim. İlk ev kiramı çıkardım. Kendime ait bir odam vardı uzun bir aradan sonra. Düşünün 20 yaşına kadar kendi eviniz, aileniz, odanız var bir anda buraya geliyorsunuz yalnızlık içinde. Aynı zamanda müthiş bir umut içinde. Bir tünel görüyorsunuz, ucundaki ışığı görüyorsunuz. Ama o ışığa kadar belli bir çile ve zahmeti çekmek zorundasınız.

Artık düşüyorum da bazen yol zor olmalı ki, uçundaki ışığının müthiş hazzını yaşayabilesiniz.. Bu yol benim için uzun bir yol, cefasını çilesini çekeceğim. Ama bu yolun sonundaki başarıyı hissetmek ve düşünmek beni o kadar çok heyecanlandırıyor ki.

İnsanlar bana yapamazsın, bu müzikle olmaz dediler. Anadolu müziği burada geçmez dediler, umursamadım, duygumu hissettirebildim insanlara.

Ben her sabah bisikletimle evden çıkıyorum. Herkese “Kalimera!” diyorum. İyi günler, günaydın diyorum. Turistlere “Good morning!” diyorum. Yüzü gülen herkese karşı benim de cevabım gülen bir yüz, güzel bir söz. Güne böyle başlamak insanı mutlu kılıyor. Evimle şu an sokak müziği yaptığım Monastiraki arası çok uzak değil, bisikletle on dakika, her gün bu yolu geliyorum. Kahvemi alıyorum, Yunanistan’a özgü kulluri var, İstanbul’un simiti, İzmir’İn gevreği gibi. İnsanlarla sohbet ede ede Akropolis’in altına geliyorum.

Bazen düşünüyorum… Gönül isterdi ki aynı durumu keşke kendi ülkemde yaşasaydım, gönül isterdi ki her sabah kendi ülkemde insanlara günaydın diyebilseydim, herhangi bir siyaset, herhangi bir politik ayrışma olmadan… Tabii bazen hüzünlendiğim, özlem duyduğum günler de oluyor, normal. Öyle anlarda, “Uçun kuşlar uçun İzmir’e doğru”yu çalıyor, söylüyorum. İzmir’de bu şarkıyı çok dinlemezdim ama buraya gelince anladım ki benim şarkım o… Bu türkü benim bir parçam artık. İzmir’i hissederek çalıyorum. Anlayarak çalıyorum. Özleyerek çalıyorum.

Ben Türkçe müzik de yapıyorum, Kürtçe, Ermenice müzik de yapıyorum. Azerice de çalıyorum. Anadolu müziğini icra etmeye çalışıyorum. Bunu Akropolis’in altında yapıyorum. Ankara’da Anıtkabir’in yanı başında bir yer gibi düşünün. Ben burada müzik yaparken kimse neden Ermenice, Kürtçe, Türkçe, Azerice demiyor…

İşin garip tarafı İzmir’de Kürtçe müzik yaparken bir çok insanın sözlü tacizine maruz kaldım. Ülkemde hala böyle tartışmaların olması üzücü bir durum.

Buradaki insanlara Türkçe müzik yaptığımda hayranlıkla karşılıyorlar. Türkçe bildiği birkaç kelimeyi söylemeye çalışıyor. İnsanlar aldırmıyor hangi dilde diye.. Buradaki insanların Türkiye’ye, Türkiyeliye  karşı ön yargısı yok. İlgiyle yaklaşıyorlar. Enstrümanımın, cümbüşün adını, neden yapıldığını soruyorlar. Benim misyonlarımdan biri de cümbüşü anlatmak, tanıtmak.

Umarım düzelir. Umarım insanlar bir yerden sonra anlamaya başlar. Bir süre böyle gidecek gibi, çünkü herkes siyasi düşüncesini değişmez, doğru ve tapılabilir gördüğü için bu süreç uzun sürebilir. Ama gönül ister ki barış ortamı olsun. İnsanlar birbirlerini anlasın, anlamaya çalışsın.