İktidarın medya üzerindeki ‘gölge elini’ ve Türk basınının içinde bulunduğu baskıcı ortamı konuştuğumuz Batu, “Habertürk’te Fatih Saraç’ın Başbakan’dan sık sık telefon aldığını görünce müdahaleyi hissediyordum” diyor ve ekliyor: “Medya patronlarının kara bir listesi var. Adı geçen gazetecileri işe almıyorlar”

Türkiye’de bence birçok gazetenin hiçbir güvenilirliği kalmadı. Medya patronları işadamı oldukları için hükümetle aralarında bir danışıklı dövüş durumu var. Haliyle korkuyorlar. Otokontrol devreye giriyor ve yazarlarını işten atıyorlar. Sonuçta beni de attılar bu sebeplerle.

Bu insanlar ne gazetelerden, ne de televizyon kanallarından doğru dürüst para kazanmıyorlar. Öbür tarafta patronun ihale kaybetme korkusu iktidarın dediğini yapmalarına neden oluyor. Aslında bu iş adamlarının çoğu medya sektörüne girmek bile istemiyor. Adeta kucaklarında buluyorlar gazete ve TV kanallarını.

Evet, kesinlikle. Resmen ‘Sen bu medya grubunu satın alacaksın kardeşim’ dayatması var. Medya grubunu alıyorlar, sonra büyükler ne servis ederse onu basıyorlar. Bunun adı da nasıl oluyorsa ‘gazetecilik’ oluyor. Gezi’de yerel basının 11 gazetesi aynı başlıkla çıktı. Türk gazeteciliğinin nereye geldiğine dair bir milattır bu.

Bence bu bizim ödediğimiz bir bedel. Onların kâr meselesinden, arsızlıklarından dolayı ülkede güvenilecek bir medya kalmadı. Herkes para kaybından dolayı iktidara yanaşıyor ki yukarıdaki kızmasın. Belki Aydın Doğan çıkıp ‘Sizler yüzünden servetimi kaybettim’ açıklaması yapıyor ama insanlar da onlar yüzünden haber alma özgürlüklerini kaybetti.

Aslına bakarsanız son 1 yıldır her yazım için ‘Bu son olacak’ diyordum. O yüzden de bana müthiş bir özgürlük duygusu gelmişti. Hiç otosansür uygulamadan çok rahat bir şekilde yazdım. Kimse de bir şey demedi.Kısacası ben kovulmayı bekliyordum ama aslında bir o kadar da beklemiyordum. Neticede iki yıldır her istediğimi yazmışım demek ki ya birileri okumuyor ya da bir tane de göstermelik muhalif kişi orada dursun, diye düşünüyorlardı. ‘Bakın biz, ne kadar özgürlükçüyüz, değişik seslere yer veriyoruz’ diyebilmek için benim gibi isimleri çalıştırdıklarını zannediyordum. 

Ben Davutoğlu yazılarım yüzünden olduğunu düşünüyorum. Son birkaç aydır özellikle Ortadoğu’daki kepazeliklerden dolayı ben Davutoğlu'na takmıştım. Yazılarımda da kendisini sık sık eleştiriyordum . 

Evet, hatta ben kovulduktan 2 hafta sonra başbakan oldu. 

Öyle görünüyor. Davutoğlu'yla şahsi bir meselem yok. Ama dış politika dediğiniz, ben doğduğumdan beri bizim evimizde tartışılan bir durumdur. Rahmetli babam Davutoğlu’nun dış politikasını çok başarısız buluyordu. Etrafımızda kelleler kesilirken Ortadoğu’yu bir video oyunu izler gibi izliyoruz. İster istemez nedenlerinden biri de biziz. Bunu da biliyoruz ama sanki odada dev bir fil var ve bizler o dev file karşı sessiz, korkak kalıyoruz. Ayrıca Davutoğlu’nun Pantürkizm üzerine hayalleri ve Enver Paşa’yı andıran tavırları çok ilginç. Kendisi bütün Türki cumhuriyetler birleşecek, Osmanlı yeniden gelecek hayalleri kuruyordu. ‘Stratejik Derinlik’ isimli kitabında bulabilirsiniz bu hayallere dair söylemlerini.  Son aylarda IŞİD’in de patlak vermesiyle yazılarımda sık sık eleştirdim kendisini ancak onların eleştiriye tahammülleri yok. Sadece etraflarında onları poh pohlayacak ve ‘Padişahım çok yaşa!’ diyecek insanlara ihtiyaçları var.

Bence kesinlikle yoktu. Geçenlerde Oya Baydar’la konuştuk. Şöyle bir cümle kurdu: ‘Darbe döneminde bile gazetecilik bundan daha iyiydi!’ Kesinlikle katılıyorum. Darbe dönemi ve askeri dikta korkunç bir şey elbette ama o dönemin gazeteciliği bile bundan daha özgür, düşünebiliyor musunuz? Çetin Emeç ve benzer görüşteki isimler, istedikleri gibi gazete çıkarmışlar. Evet, belli dönemlerde sansür olmuş ancak o sansüre rağmen seslerini çıkarmışlar.

Derya Sazak gazeteyi bambaşka bir boyuta taşımayı düşünüyordu. ‘Medyada gençler ve kadınlar olmalı’ diyordu. O kalsaydı, bir süre daha devam ederdik ama yukarıdan sürekli telefon gelip  ‘O gazeteciyi işe al, şu kadar para ver’ gibi uyarılar geldiğinde genel yayın yönetmeni ne yapsın?

Açıkçası bilmiyorum. Ama kraldan çok kralcıların olduğu bir dönemdeyiz. Hükümetten siyasi figürlerin benden çok memnun olmadıklarını zaten biliyordum. Ancak artık onların telefon edip ‘Bu kızı işten çıkar’ demesine gerek kalmıyor. Medya patronu otosansürü kendine uygulayıp, ‘Bu bizim canımızı sıkabilir, kovalım gitsin’ diyor. Zaten başka herhangi bir gazetede olsaydım, mesela Habertürk'te devam etseydim de pekala bu durum başıma gelebilirdi.

Habertürk’teki programım tam Gezi döneminde yaz tatiline girmişti. Ben eylülde aynı programa devam edecektim. Görüşme için gittiğimde Bana ‘Dış politika programı yapar mısınız’ diye sordular. Ben de ‘Yaparım ama siz benim yaptığım programı yayınlamak istemezsiniz’ dedim. Çünkü ben dış politika programı yaparsam çok eleştirel bir program olur. Haliyle onlar da öyle bir program istemezlerdi.

Fatih Saraç'la.

Benim için yeni bir şey değildi. Odanın ortasındaki o malum fili ben hep görüyordum. Dinlemeler sadece bunları kanıtladı.