Gönenli Mehmed Efendi Sultan Ahmed Câmiine imam olunca câmi çevresindeki evlerde yaşayan fakir-fukara, garip-gureba insanları tesbit edip yardım etmek için cemaatten bir grupla ziyaretlere başlıyorlar. Sonra bir âmânın kapısına geliyorlar.  Ama onları “Buyur” ediyor. Gönenli niçin geldiklerini anlatıp ‘Size yardım etmek, iâşe v.s.  ihtiyaçlarınızı temin etmek istiyoruz.’ dedi.  Ama “A kafası kırılasıca, kolu kopasıca, ayağı yarılasıca hoca!  Sen nasıl imamsın? Allah hiç yarattığı kulunu  sana muhtaç eder mi?” diye öfkeyle çıkıştı…

Gönenli, o âmânın sıradan birisi olmadığını farketti. Öbür gün tek başına gidip âmâ’nın kapısını çaldı.  mâ “Kim o?” diye sordu. Gönenli Mehmet Efendi de: “Dünkü, ‘Başı kırılasıca, kolu kopasıca, ayağı yarılasıca hoca geldi… Girmeye, yanına gelmeye izin var mı?” diye sordu.  Amâ, “Gir… Gel yanıma” diyor. İmamı yanına oturtuyor. “Bak… Ben yatsı namazını kıldıktan sonra hemen yatarım. Sonra Teheccüd namazı için kalkarım…  Teheccüdü kıldıktan sonra beklerim. Sabah ezanları okununca namazımı kılarım. Güneş doğup kerahat vaktinin bitmesini de beklerim sonra işrak namazını kılar ve istirahata çekilirim. O arada benim namaz seccademin sağ tarafına benim o günkü istihkakım konulur. Ben onunla ihtiyaçlarımı temin ederim. Ama bu gün bana denildi ki, ‘Seccadenin sol tarafına da dün gelen Hoca için de bir istihkak bıraktık, gelince kendisine verirsiniz’ dediler. İşte sen de bunu al!” dedi. 

Daha sonra Gönenlinin anlattığı bu hususu M. Fethullah Gülen Hocaefendiye anlattım. Hocaefendi; “Demek ki, o âmâ Allah’a ihlasla ve tam bir itikatla Allah’a teslim olup kâmil ve mükemmel bir tevekkül  içindeymiş!” dedi.