MİT tarafından kaçırılan avukat Mustafa Özben mahkemede yaşadıklarını ilk kez anlattı. Özben ilk olarak Ankara'da MİT tarafından kaçırıldığı anları anlatarak başladı. Hakkında yakalama kararı bulunduğunu düşünerek gizlendiğini anlattı. 1993 yılından beri Gülen Hareketi içinde yer aldığını belirten Özben 9 Mayıs 2017'de çocuğunu okula bıraktıktan sonra kaçırılma anını ve sonrasını şöyle ifade etti:

5 saniye içinde siyah bir transporter içine alınarak başıma da siyah poşet geçirildi. Bir süre direndim ancak başaramadım. Beni kaçıranlar bunu 34'e mi 06'ya mı götüreceğiz diye konuşuyorlardı. 34'e götüreceklerini söylediler. Şoförün ismi Haydar'dı. Ankara'yı iyi bilirim, gözüm bağlı olsa da ne tarafa götürdükerini tahmin etmeye çalıştım. Tahmini olarak 30 dakika sonra tümsekli bir yerden geçtik, kapıyı açtılar ve indirin talimatıyla indirildim. Üzerimdeki kıyafetleri çıkartıp demir kelepçe ile kelepçelendim. Hangar gibi bir yere getirildim. Bir hücreye konuldum. Hücrem ayakla ölçüldüğünde 6 ayağa 9 ayaklık bir yerdi. Sedye gibi yatak vardı ve duvarlarda ses yalıtımı vardı. İçerde projektör vardı ve 92 gün boyunca -bana işkence boyutunda gelen- havalandırma sesi dinletildi.

İçeriye biri girdiğinde sert bir şekilde kapı vurulurdu, ben de cenin pozisyonuna geçerek beklemem emredilir, bu şekilde etrafı görmeden getirilir götürülürdüm. Orda iki tip çalışan vardı, birincisi getir götür işleri yapan alt düzey personel ve bunların amirleri "abiler" olarak tabir edilen yetkili kişilerdi. Sorguda yüzüm duvara dönük duruyordum. Gözlerim bağlı olsa da kendilerinin yüzlerini göstermemek için çok çaba sarf ediyorlardı. Bana ilk olarak nerdesin sen diye soruldu. MİT'teyim herhalde dedim. O sırada titriyordum.

Cevap olarak "Burası ne var ne yok bir yer. Burada devlet biziz, artık devlet farklı idare ediliyor. Bize yardımcı olursan hakkındaki bütün suçlamaları sileriz, savcıya not göndeririz, sana yeni kimlik ve para veririz, imkanlara boğarız. Eğer yardımcı olmazsan biz insan anatomisini çok iyi biliyoruz. Burada bize yalvarırsın beni öldürürsün diye" şeklinde konuştular. İnsan anatomisini bildiklerini ve nereye kadar benim dayanabileceğimi ima ederek beni etki altına almaya çalıştılar...

Ben suçsuz olduğumu ifade ediyordum. "Normal bir avukatlık ve akademisyenlik dışında hiçbir şey yapmadım" dedim bana darbe günü hangi generali aradın diye sordular. Kimseyi aramadım. Eğer bu kişiler istihbarat elemanı ise oldukça beceriksiz kişiler olduğunu söyleyebilirim. Bana sordukları sorulardan ileride neleri sorabileceklerini anlıyordum. İlk günlerde normal davrandılar ancak benim için birkaç günlük bekleme süresinin ardından işlerin değişebileceğini hissettirdiler. Anladığım kadarıyla  bu kişiler benden devletle çalışmamı, onların vereceği isimleri suçlamamı ve delil oluşturmamı istiyorlardı. Bana çeşitli dosyalar getirdiler, renk renk ayrılmış. Dosyalara bakmam için gözlerim açılıyor, kendileri arkamda saklanıyorlardı. Dosyada resimler vardı ve bu kişileri tanıyor musun diye soruyorlardı. Bu resimler doğal ortamlarda çekilmiş resimlerdi, bazıları pasaport kontrol noktasında bazen bir kafede çekilmiş güvenlik kamerası gibi görüntülerdi. Bu resimleri görünce bunların devlet görevlisi olduğuna ikna oldum. Bu kişiler hakkında ifade vermem istendi, suçlamalarına delil oluşturmak için yapıldığını anlıyordum.

Gözüm kapalı şekilde dışarı çıkarılıyor, çuval başıma geçiriliyordu. Ancak dışardaki hücreleri bir defa gördüm. Bir gece yüzüm açık olarak banyo için çıkarıldım. Kendileri kar maskeliydi ben etrafı bir şekilde gözledim. Sorgu odalarını ve binayı görebildim. Bulunduğum yerde 24 saat esasına göre çalışılıyor, sabah 8'de nöbet değişimi oluyordu. Bu benim biyolojik saatime göre tespit ettiğim bir şeydi. Bir bardak çay, bir dilim ekmek, bir dilim peynir, birkaç zeytin veriyorlardı. 80 kilo girdim, 60 kilo çıktım. Aç ve susuz da bırakıldım. Üç işkence sorgu odası vardı. Görebileceğim ne kadar çok şey varsa o kadar görmeye çalışıyordum. Hukukçu gözüyle delil topluyordum. Sorgulandığım yerde duvarda iki tane kelepçe halkası vardı, duvara insanları asmaya yarıyordu muhtemelen. Sopalar ve kan vardı etrafta, bunları gördüm.

İşkenceleri anlatmayı bir borç biliyorum ancak utanıyorum. Sürekli Elektroşok, kaba dayak vardı, bir sex aletini getirdiler. Beni eğip bununla kötü şeyler yapacaklarını söylediler. Benim hassas olabileceğim her şeyi denediler. Eşini de çocuklarını buraya getireceğiz dediler, yumruklama sırasında dişim kırıldı. Kendime göre günü ve saati tahmin edebileceğim şeyleri önüme koydum. Bunları her gün sayarak zamanı bilmeye çalıştım. 15 Temmuz yıldönümünde 24 saat marş, müzik gibi şeyler dinlettiler. Aklımı oynatayım diye radyo frekansı gibi bir sese sürekli maruz bıraktılar. Beni bırakacakları gün saat 5'te herşeyimi geri verdiler. 8 Ağustos günü beni sabah 9'da bıraktılar. Giderken yarım saat süren yolu 4 saat dolaştırıp bıraktılar. Nerede olduğumuzu bilmemem içindi, sonuçta Ankara Yenimahalle'de bıraktılar.