Aslandoğan'ın yazısı ABD'nin önemli basın kuruluşlarından Newsweek'te "Türkiye NATO'nun Ne Anlama Geldiğini Test Ediyor" başlığıyla yayınlandı. Makalede Türkiye'nin ağır yaralı demokrasisi mercek altına alındı. İşte Alp Aslandoğıan'ın yazısı...

Washington, D.C.‘nin bu hafta ev sahipliği yaptığı 2024 NATO Zirvesi'ne, Türkiye, geçen hafta 142 Kongre üyesi tarafından dile getirilen pek çok anti-demokratik bagajla katılacak.

NATO üyesi olan 32 ülke arasında Türkiye, demokrasi izleme kuruluşu Freedom House tarafından "özgür değil" olarak sınıflandırılan tek ülke. Economist Intelligence Unit'in 2023 demokrasi endeksine göre Türkiye dünyada 102. sırada yer almakta. Aynı endekste Norveç birinci, Kanada 13. ve Amerika Birleşik Devletleri 29. sırada yer aldı. Başka hiçbir NATO üyesi ülke Türkiye'nin kötü sıralamasına yaklaşamadı.

NATO, Sovyetler Birliği'nin komünist, totaliter rejimine karşı Batı demokrasilerine kolektif güvenlik sağlamak amacıyla kurulmuştur. Kuruluşunda ABD, Kanada ve Batı Avrupa ülkeleri "demokrasi, bireysel özgürlük ve hukukun üstünlüğü ilkeleri üzerine kurulu halklarının özgürlüğünü, ortak mirasını ve medeniyetini korumaya" kararlı olduklarını beyan etmişlerdir.

Bu yıl 75. yıldönümünü kutlayan NATO'nun artık kendi üyelerinin demokrasilerini korumak ve kollamak için bir iç çabaya ihtiyaç olduğunu kabul etmesi endişe vericidir. Temsilci Gerry Connolly'nin (D-Va.) de dediği gibi, NATO bünyesinde bir Demokratik Dayanıklılık Merkezi kurulması önerilmektedir: "Demokrasi dayanıklı olduğu kadar kırılgandır da. Sürekli olarak güçlendirilmeli ve içeriden ya da dışarıdan onu zayıflatmaya yönelik girişimlere karşı korunmalıdır."

Her ne kadar NATO üyelerinin demokrasi ile ilişkileri yıllar içinde inişli çıkışlı bir seyir izlese de, özellikle Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın iktidarı ele geçiren uygulamaları ve rejiminin yirmi yıllık otoriter çöküşü bu girişimin ardında yatan önemli bir neden olabilir.

Türkiye, NATO'nun 1952'deki ilk genişlemesinden bu yana NATO müttefiki. Avrupa ile Orta Doğu arasında stratejik bir konumda yer alan Türkiye, NATO'nun en büyük ikinci ülkesi ve en büyük ikinci ordusuna sahip. sahipr.

Ancak bu arzu edilen özellikler önemli bir bedelle geliyor: eli iktidarın tüm kollarında, parmağı demokrasinin gözünde ve ayağı insan haklarının ensesinde olan otokrasi eğilimli bir liderin Türk vatandaşlarına yaşattığı bitmeyen acı.

Erdoğan, popülizm ve milliyetçiliğe başvurmayı, yürütme gücünü genişletmeyi, gizli seçim manipülasyonunu, büyük sermaye üzerinde kontrol kurmayı, bağımsız haber medyasını boğmayı, yargıyı yandaşlarla doldurmayı ve olağanüstü halleri kötüye kullanmayı içeren bir "otokratın oyun kitabını" mükemmelleştirdi ve hileli seçimlerle demokratik bir görünüm sağladı.

Bu davranışlara karşı ülke içinde herhangi bir fren bulunmadığından, Erdoğan hükümetini, Türkiye'nin insan hakları ve özgürlüklerini korumak için imzaladığı uluslararası taahhütleri yerine getirmeye zorlamak için yaptırımlar, utandırma veya diğer mekanizmalar yoluyla uluslararası topluma ihtiyaç duyulmaktadır.

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin (AİHM ) geçen yıl aldığı bir karar, Türkiye'nin siyasi olarak manipüle edilmiş bir yargı perdesi arkasında muhalifleri susturduğunu ifşa ederek bunu yaptı. Mahkeme, Türk vatandaşı ve eski bir öğretmen olan Yüksel Yalçınkaya'nın Türk hükümeti tarafından yargılanmasının Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nin üç temel güvencesini ihlal ettiğine karar verdi: adil yargılanma hakkı, kanunsuz ceza olmaz ve toplanma ve örgütlenme özgürlüğü.

AİHM, aynı gerekçelerle 100.000'den fazla mahkumiyet kararının yasadışı olabileceğini söyledi. Doğal olarak Türkiye'nin tepkisi kötü oldu ve Adalet Bakanı, Türkiye'nin taraf olmasına rağmen mahkemenin yargı yetkisini sorguladı. Erdoğan öfkeyle bu kararı Avrupa Birliği (AB) üyeliği konusunda "bardağı taşıran son damla" olarak nitelendirdi.

NATO ve üyeleri Erdoğan'ın geri adımlarını, siyasi manevralarını ve tehditlerini aşmalıdır. İsveç'in ittifaka girişini gecikmeli olarak onaylaması, Makyavelist zihniyetinin en son örneğidir. Rus S400 füzelerini satın alması, ittifak içindeki uyumu önemsemediğinin açık bir göstergesidir.

Türkiye'nin muazzam demokrasi açığını gidermek NATO için onu dışarıdan gelen bir saldırgana karşı korumaktan daha az önemli değildir. Eğer NATO Türkiye gibi ülkelerde demokrasiyi, bireysel özgürlükleri ve hukukun üstünlüğünü korumuyorsa, o zaman NATO'nun başlangıçta mücadele etmek için kurulduğu tehditten hiçbir farkı olmayan otoriter bir rejimi koruyor demektir.